احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

 اولین سلام به هشتمین امام مهربانی‌ها که این روزها به همت خادمان ‏مخلصش، میهمانانی عزیزکرده و شکسته‌دل دارد. ویلچرها منتظرند تا سالمندان را همراهی کنند و ‏شاخه گل‌ها آماده تقدیم است.

به مشهد خوش آمدید
سرانجام کاروان هزار و پانصد نفری از راه می‌رسد. کاروانی از آرزومندانی مشتاق ‏که طعم زیارت را نه در واقعیت که بارها در رویای استجابت دعاهایشان چشیده بودند و راهی حج ‏فقرا شده بودند. خانواده‌هایی شریف از مددجویان کمیته امداد امام خمینی که این بار از 5 استان، سه شب و چهار روز را میهمان کرامت امام می‌شوند، ‏دل‌ها را به پنجره فولاد گره می‌زنند و با اشک دیده از حال دلشان می‌گویند. ورود به مشهد با ‏طعم زیارت شیرین می‌شود. زنان و مردان با سلام و اذن دخول رخصت می‌گیرند برای تشرف. ‏زائرانی نیازمند از خانواده بزرگ کمیته امداد که هدیه زیارت علی‌بن موسی‌الرضا(ع) کمترین ‏خدمت به آن‌ها است.

زابل هنوز زنده است
با زنانی از خطه سیستان همراه می‌شویم. زنانی از زابل که در گرمای جنوب شرق کشور، بی ‏رونقی اقتصادی آن‌ها را از سرزمینشان نرانده و زنده بودن زابل را از امام‌شان می‌خواهند و نیز کسب و ‏کاری برای جوانانشان تا بار دیگر تمام خانواده دور هم جمع شوند. ‏
خدیجه سیاح از امام سلامتی می‌خواهد و از غم دوری فرزندانش می‌گوید که ناچار در تهران مشغول ‏به کارند. می‌گوید کاش در زابل آب و فراوانی داشتیم تا ما هم میزبان شما می‌شدیم، اما باز هم شکر که ‏اینجاییم به دعوت آقا.
سراغ میهمان بعدی که می‌رویم خودش شروع می‌کند به دعا برای خادمان ‏حضرت و متولیان کمیته امداد که بانی این زیارت گروهی شده‌اند تا او هم امام غریبش را از نزدیک ‏سلام دهد. می‌گوید در روستایش در حوالی زابل تنهاست و فرزندانش برای کار راهی شهرهای دور ‏شده‌اند. سکینه کیخا نام دارد و به علت کهولت حتی سن دقیقش را نمی‌داند.‏
کبری محمدزاده عباسی از روستای ابراهیم‌آباد زابل، از گریه‌های سر نمازش می‌گوید که از خود ‏امام، سفر مشهد را خواسته بود و حالا پیش امامش یک درددل دارد. درد بی رونقی زابل و آرزوی ‏داشتن کسب و کاری تا بتواند همسر بیمارش را مراقبت کند.‏
روایت حاجت این بانوان شریف زابلی همه یکی است. سلامتی و کار برای جوانانشان. هاجر پیری هم ‏شفای شوهرش را با چشم تر از امام می‌خواهد. راننده‌ای‌ که از کار افتاده و بیمار است و آخرین ‏میهمان، صغری سیاح پیرزن مهربانی است که قبل‌تر شفا را در تسریع درمان قلب بیمارش از ‏حضرت گرفته است و حالا می‌خواهد شفای تمامی مسلمانان را از امام مهربانی‌ها طلب کند. ‏

سلامی از حوالی سمنان
حرم مطهر رضوی، این بار میزبان دلدادگانی است که از دشت کویر می‌آیند. به شوق پابوسی شمس‌الشموس و برای اولین ‏سلام و اولین زیارت. از مبدا با آن‌ها شروع می‌کنیم. از استان سمنان.‏ از دامنه البرز و جنگل‌های سرسبز مازندران که به پایین می‌آییم، دشت کویر آغاز می‌‏شود ‏و ما را با مردم صبور کویر و با داغی هوا همراه می‌کند. اینجا سمنان سرزمین ‏مهربان و خشکی است که عنوان ‏سومین استان کویری لقب گرفته و مفاخری چون بایزید ‏بسطامی، منوچهری دامغانی، آیت‌الله شاهرودی و علامه حائری ‏سمنانی دارد.‏
از سمنان فاصله می‌گیریم و 70 کیلومتر دورتر می‌شویم تا از 50 کیلومتری ‏غرب سرخه در مسیر جاده سمنان-‏ گرمسار به روستای عبدالله‌آباد برسیم. روستایی با 20 خانوار، در میان کوه‌های جنوبی البرز با ‏آب و هوای ‏مطلوب ‏که به دلیل کمبود امکانات آموزشی و بهداشتی تعداد زیادی از جمعیت خود را روانه ‏سمنان و سرخه و ‏دیگر روستاها کرده است. بیشتر اهالی نام خانوادگی «رهایی» دارند و جز ساکنان فعلی، تعداد بسیاری به حرفه ‏گچبری ‏و سفیدکاری ساختمان مشغولند ‏و بعضی کشاورزی و باغداری می‌کنند. اهالی صبور این روستا و خانواده‌های زحمتکش و تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی(ره) که سعادت ‏زیارت حضرت کریم را از خود آقا خواسته ‏بودند، حالا به واسطه خادمان آن حضرت در آستان ‏قدس رضوی و کمیته امداد به این وصل رسیده‌اند. عطر گل‌ها و بوی اسپند می‌‏آید. ‏خادمان راه باز کرده‌اند برای مهمانانی عزیزکرده.
اشک ‌سمنانی‌ها را از سلام اول و اذن دخول به حضرت از همان ‏ورودی نواب در پایین خیابان دنبال ‏می‌کنیم و تا صحن سقاخانه چشم می‌کشیم تا از پنجره ‏فولاد کمی دل بکنند و مراسم پیشواز و پذیرایی در رواق حرعاملی آغاز شود. سخنرانی ‏و ‏خوشامدگویی و بعد هم نجوای امین‌الله... میان این همه شور و سلام، فرصتی را غنیمت ‏می‌گیریم برای صحبت با مردانی ‏از خطه سمنان. یا همان "رهایی‌ها"‏.

‏دلش عجیب قرص است
‏71 سال سن دارد. می‌گوید کارگر بازنشسته است و 9 فرزند دارد. میان حال خوبش در ‏اینجا، از طلبیده شدن حرف می‌زند. چه سعادتی است در خانه‌ات ‏باشی و بی¬خبر، دلت هوای حرم را بکند. آن وقت خادمان حضرت خود به دعوتت ‏بیایند و تو را تا اینجا همراهی کنند. می‌گوید مشکلات خانوادگی زیادی دارد و به تنهایی پسر ‏مجردش را نمی‌تواند برای ازدواج کمک کند. با همان دل صاف و ساده‌اش برات کربلا ‏را هم از آقا می‌خواهد و دلش عجیب قرص است که می‌گیرد.‏
محمد رهایی نیز کشاورز بوده اما حالا، از کار افتاده است و چشم به یاری فرزندان ‏دارد. شفای جسم بیمار و قلب ‏دردمندش را از امام مهربانی‌ها می‌خواهد. میان اشک و ‏سوز دلش تنها تشکر می‌کند از ‏لطف امام که او را تا اینجا رسانده و از مسئولانی که ‏واسطه خیر شده‌اند. ‏
کمی آن طرف‌تر ‏پیرمردی بر عصایش تکیه زده و روی صندلی تاشو نشسته است. یارای ‏بلند شدن و قرار گرفتن ‏در قاب ما را ندارد. اما میان شلوغی نجواهای این رواق، از حس ‏ساده و پر مهرش می‌خواهم ‏بدانم و او هم می‌گوید. با لهجه‌ای که میان شلوغی به‌ سختی شنیده می‌‏شود. از کشاورزی در همان روستای ‏عبدلله‌آباد که حالا به دلیل کهولت سن رها کرده و از ‏آرزوهای فرزندان و نوه‌ها و حاجت ‏سلامتی که از امام رضا(ع) می‌خواهد.‏
میان استغاثه و شور زائران حرم هنوز شنیده می‌شود:" فَاسْتَجِبْ دُعاَّئى وَاقْبَلْ ثَناَّئىوَ اجْمَعْ ‏‏بَینى وَ بَیناَ و ْلِیاَّئى بحق...‏"

گزارشگر: الهه ارجمندی‌‌راد

منبع : http://news.aqr.ir/