چه بهشتیست که حور و ملکش گریانست
کعبه در همهمه ی عشقِ تو سرگردانست
چه بهشتیست که دارد ز مدینه نفسی
مشهدت کرب و بلایی وسطِ ایرانست
حرمتش واجب و نورِ ملکوتی دارد
هرکه در این حرمُ الله شبی مهمانست
در غبارِ حرمت ملک سلیمان پیداست
آسماندارِ خدا ، خادم این ایوانست
ای که آهو به پناهت متوسل شده است
حرمت ملجأ درمانده و بی سامانست
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا