قِسمَتَم نیست اگر زائرِ مشهد بشوم
بگذارید پَری گوشه ی گُنبد بشوم
نَفَسی تازه کنم گوشه ی ایوانِ طلا
بینِ قُدس و رَضَوی باز مُردّد بشوم
کاش یک کاسه‌ی گندم بشوم دستِ کسی
تا که از بابِ جَوادَت بشود رَد بشوم
عقل و احساسِ من اُفتاده به پایِ حرمت
تا به هَر گوشه ی این خانه مُقیّد بشوم
تا کنارِ تو به آرامشِ کامل برسم
تا ابد دست به دامانِ تو باید بشوم
می‌شود ضامنِ من هم بشوی آقاجان؟!
بگذارند پَری گوشه ی گُنبد بشوم؟
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا
