باشگاه ایثار و شهادت شهیدخبر/ تلنگر : مرحله سوم عملیات بیت المقدس بود. گروهان ما به فرماندهی شهید اکبر خواجه ای مأموریت داشت در جاده خرمشهر – اهواز وارد عمل شود. همه نیروها به یک ستون داشتیم به سمت دشمن پیش می رفتیم. آن شب آسمان مهتابی بود و قرص کامل ماه، منطقه را زیر نور روشن خودش گرفته بود. من تو آن عملیات کمک تیربارچی شهید سید داریوش کاظمی بودم. سید داریوش از آن بچه های داش مشتی و ناز و با مرام بود. همینطور که داشتیم پیش می رفتیم، شهید اسماعیل شهید زاده یکی از صمیمی ترین دوستانم، چشمش به من افتاد و صدایم زد: رضا. رضا. سرم را برگرداندم و نگاهش کردم. از دسته خارج شدم و رفتم سمتش.

رو کرد بهم و گفت: رضا. من امشب شهید می شم. گفتم: یعنی چی اسماعیل؟! مگه علم غیب داری؟! گفت: دیشب خواب برادر شهیدم مصطفی رو دیده ام. می دونم که امشب میرم پیشش. ازت می خوام وقتی که شهید شدم جنازه ام رو برگردونی عقب و به عنوان هدیه برای پدر و مادرم ببری! تعجب کردم از این حرفش. بهش گفتم: اسماعیل. شاید من زودتر از تو به شهادت برسم. گفت: نه، تو شهید نمی شی! در حالی که دستانم در دستان اسماعیل بود دوباره بهم گفت: رضا. یه خواسته دیگه هم ازت دارم. گفتم: چی؟ گفت: می خوام یه ذکری رو بهم یاد بدی که لحظه جون دادنم اون رو زمزمه کنم! گفتم: آخه اینا چه حرف هائیه که داری می زنی؟! با دست زد به شانه ام و گفت: تا اون ذکر رو بهم یاد ندی وِلِت نمی کنم. چیزی به ذهنم نمی آمد. یکدفعه یاد امام حسین افتادم و آن جمله ای که لحظه آخر در گودی قتلگاه فرموده بود. گفتم: اسماعیل شنیده ام امام حسین تو گودی قتلگاه می فرمود: “الهی رضاً برضائک و تسلیماً لامرک لا معبود سواک؛ خدایا راضیم به رضایت. تسلیم فرمان توام و هیچ معبودی جز تو نیست.” این را که گفتم اسماعیل سرش را به سمت آسمان گرفت و نگاهش را به ماه دوخت. تو عالم خاصی بود که من با آن بیگانه بودم. همینجور نگاهش می کردم و زل زده بودم بهش. انگار کسی داشت درونم بهم می گفت که اسماعیل رفتنی ست. تو همین لحظات بود که شهید اکبر خواجه ای آمد و زد روی شانه هایمان و گفت: کجائید شماها؟ دارید تو عالم رویا سیر می کنید؟! برید که از دسته هاتون عقب افتاده اید. فاصله ما با خاکریز عراقی ها ۳۰۰-۴۰۰ متر بود. رفتیم تو دسته هامان. تا رسیدم به دسته، سید داریوش کاظمی آمد طرفم و گفت: رضا. بیا بیرون از دسته که کارت دارم.

رفتم ببینم چکارم دارد. رو کرد بهم و گفت: رضا. من امشب شهید می شم. می خوام یه ذکری بهم یاد بدی که لحظه شهادت اون رو زمزمه کنم! از تعجب زبانم بند آمده بود. سید داریوش داشت همان چیزی را ازم می خواست که اسماعیل خواسته بود. دستانش را گرفتم تو دستانم و او را قسم دادم که تو و اسماعیل با هم تبانی کرده اید مگه؟! گفت: یعنی چی؟! گفتم: چند دقیقه پیش اسماعیل دقیقاً همین خواسته رو از من داشت. گفت: خب، هر چه به او گفتی به من هم بگو. در حالی که مات و مبهوت بودم، به سید داریوش هم همان ذکر را گفتم. او هم مثل اسماعیل بعد از گفتن جمله یِ من، نگاهش را به سمت آسمان برد و به ماه خیره شد! حالت شخصی را داشت که دارد با کسی حرف می زند و یا کسی را دارد می بیند. تو همین لحظات اکبر خواجه ای آمد سمت مان و گفت: زودتر خودتان را به بچه ها برسانید که داریم به عراقی ها نزدیک میشیم. دیگر فاصله ما با عراقی ها ۱۰-۱۵ متر بیشتر نبود. در حال رفتن به سمت خاکریز دشمن بودیم که تیربارچی عراقی متوجه ما شد و شروع کرد به رگبار کردنمان. آتش تیربار عراقی بسیار سنگین بود. اکبر خواجه ای خودش را به زیر سنگر تیربارچی رساند تا آن را به شکلی خاموش کند. اما حجم آتش تیربار آنقدر زیاد بود که نتوانست کاری کند و همانجا زمین گیر شد. بعد خودم و چند نفر دیگر از بچه ها رفتیم سمت اکبر که کمکش کنیم. با دست بهمان اشاره کرد که از سمت راست بروید و تیربارچی را بزنید. رفتیم طرف راست. من نفر اول بودم. نارنجکی در آوردم و ضامنش را کشیدم. اما هر چه کردم ضامن نارنجک به علت زنگ زدگی جدا نمی شد. سید داریوش مرا کشاند عقب و گفت: بیا این سمت تا عراقی رو با تیربار سوراخ سوراخ کنم. کمک تیربارچی عراقی یکدفعه صدای مان را شنید و با کلاشینکف ما را به رگبار بست. سید داریوش شد سپر بلای من. یکدفعه گلوله ای به قلبش خورد و افتاد در آغوش من. از بدنش همینجور داشت خون می زد بیرون. تو همان حالت که سید داریوش تو بغلم بود ضامن نارنجک را کشیدم و آن را تو سنگر عراقی ها انداختم. تیربار دشمن خاموش شد و بچه ها تکبیر گویان خود را به بالای خاکریز رساندند. سید داریوش را آرام روی خاکریز گذاشتم. هنوز جان در بدن داشت. صدایش کردم. چشمانش را باز کرد. به سختی داشت حرف می زد. گفت: رضا. وصیتی دارم. نگذار سلاحم روی زمین بماند. تا آخرین لحظه نبرد کن! در حالی که به شدت منقلب شده بودم گفتم: چشم. چشم. یکدفعه سید داریوش شروع کرد به زمزمه کردن: “الهی رضاً برضائک و تسلیماً لامرک لا معبود سواک” و لحظاتی بعد چشمانش به آرامی بسته شد. تو آن لحظات چهره یِ سید داریوش چنان غرق نور شده بود که نمی شد وصفش کرد. مقداری که گذشت و عملیات پیش رفت، از بچه ها خبر شهادت اسماعیل شهید زاده را شنیدم! مات و مبهوت مانده بودم. از اینکه هم سید داریوش و هم اسماعیل اینجور پیش بینی شهادتشان را کرده بودند. شک ندارم که او هم لحظه شهادتش مانند سید داریوش، همان جملاتِ آقا اباعبدالله را زمزمه کرده بود. هر دو آن شب پر کشیدند. همانند کبوتران عاشقی که معشوق شان فقط حسین بود و حسین بود و حسین بود. (راوی: جانباز و آزاده دفاع مقدس رضا زکی پور)

شهید «علی محمودوند» در سال ۱۳۴۳ در روز هفدهم صفر ماه قمری در تهران متولد شد، تحصیلاتش را تا پایان دوره راهنمایی ادامه داد، با آغاز جنگ تحمیلی به عضویت بسیج مسجد درآمد و با شوری وصف‌ناشدنی به فعالیت مذهبی پرداخت. تابستان سال ۱۳۶۱ همزمان با شروع عملیات رمضان در ۱۷ سالگی به جبهه رفت و کارش را در گردان تخریب لشگر ۲۷ محمدرسول‌الله (ص) آغاز کرد. در عملیات والفجر مقدماتی همران گردان حنظله به منطقه فکه رفت و از ناحیه دست مجروح شد. در عملیات والفجر ۸ برای همیشه پایش را از دست داد و با وجود ۷۰ درصد جانبازی (شیمیایی، اعصاب، قطع پا و با ۲۵ ساچمه در دست) باز هم به دفاع از میهن اسلامی پرداخت.

او در سال ۱۳۶۷ ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد، علی به علت علاقه خاص به نظام جمهوری اسلامی به عضویت نهاد مقدس سپاه درآمد. او در سال ۱۳۷۱ بعد از شهادت سیدعلی موسوی به یاری برادران گروه تفحص شتافت و ۸ سال در میان خاک‌های تفتیده جنوب برای یافتن پیکر شهداء تلاش کرد، به گونه‌ای که دو مرتبه پای مصنوعی خود را بر اثر کار زیاد از دست داد، فرمانده دلیر گروه تفحص لشکر۲۷ محمدرسول‌الله (ص) سرانجام در تاریخ ۲۲ بهمن‌ماه سال ۷۹ در منطقه فکه بر اثر انفجار مین در جرگه شهیدان قرار گرفت، علی در سن ۳۶ سالگی تنها پسرش عباس را که نابینا و فلج بود، به همراه دخترش در نزد ما به یادگار گذاشت، پیکر پاکش را در قطعه ۲۷ بهشت‌زهرا طبق وصیت او به خاک سپردند.به مناسبت پانزدهمین سالگرد شهادت «علی محمودوند» سردار گمنام تفحص، خاطراتی کوتاه و ماندگار درباره این شهید والامقام به نقل از خانواده، دوستان و همرزمان شهید در ادامه روایت می‌شود:

بگو بمیر اما نگو به جبهه نرو

هر وقت می‌خواستیم پیدایش کنیم باید در مسجد سراغش را می‌گرفتیم عجیب به مسجد علاقه داشت ۱۶ ساله بود که جنگ شروع شد مخالف عضویتش در بسیج بودم ولی او با زیرکی یک روز عکس روز دیگر کپی شناسنامه برد و به مرور پرونده‌اش را تکمیل کرد. یک روز هم گفت «برای برفتن به جبهه رضایت‌نامه می‌خواهم» گفتم «کجا می‌خواهی بروی؟ از دست تو که کاری برنمی‌آید». گفت «مادر! بگو بمیر می‌میرم ولی نگو نرو. باید بروم هیچکاری که نتوانم بکنم آب که می‌توانم به رزمنده‌ها بدهم.

در جبهه حتی در کاری که با روحیه‌اش جور درنمی‌آمد؛ تبعیت داشت

لشکر در خط پدافندی مهران نیرو کم داشت قرار شد بچه‌های تخریب خط را تحویل بگیرند تا نیروهای پیاده برسند این کار وظیفه ما نبود و با روحیات بچه‌ها جور در نمی آمد ولی علی به عنوان یک مسئول از یک رده بالا تبعیت داشت زیاد کار را به چالش نکشید و قبول کرد. آنجا دو تا سه کانال بود که به خط ما منتهی می‌شد. عراقی‌ها هر شب نفوذ می‌کردند و نگهبان را از راه دور شهید یا مجروح می‌کردند و برمی‌گشتند. یک شب علی قبل از اینکه عراقی‌ها وارد کانال شوند به تنهایی مسافت زیادی از خط خودی فاصله گرفت و کانال را بعد از کاشت مین تله گذاری کرد. آن شب با تدبیر و شجاعت او پنج نفر از بعثی‌ها کشته شدند.

با پای مصنوعی و ناراحتی کلیه برای تفحص به منطقه می‌رفت

در هرکاری که برای شهدا بود خودش را فراموش می‌کرد با پای مصنوعی ناراحتی کلیه و با داشتن فرزند معلول -عباس- برای تفحص به منطقه می‌رفت حتی خانواده هم همراه او می‌شدند ولی یک بار نشد بگوید خسته شدم استراحت کنیم. او از هیچ کاری ابایی نداشت وقتی می‌خواست موتور بیل مکانیکی را تعمیر کند با تمام وجود می‌رفت داخل موتور. ما آستین‌هایمان را بالا می‌زدیم و مراقب بودیم روغنی نشویم ولی او به این جور چیزها توجهی نداشت وقتی شهیدی پیدا می‌شد منتظر بیل نمی‌ماند کاری نداشت زمین نرم است یا سفت با دستش زمین را می‌کند و یا حسین یاحسین گویان خاک‌ها را کنار می‌زد و شهید را روی دستان خود پای پیاده عقب می‌برد.

سردار گمنام تفحص بود

برای امینت مقر قرار شد دور محوطه  خاک‌ریز زده شود علی آقا بیل مکانیکی را برداشت  و شروع به کار کرد بچه‌ها هم هرکدام مشغول کاری شدند ولی چون کار نیمه تمام ماند قرار شد شب پست بدهیم. لیستی نوشته شد هرکس باید به نوبت نگهبانی می‌داد بچه‌ها آنقدر خسته بودند که نفر اول خوابش برد و به دنبال آن چون نفر بعدی را نتوانسته بود صدا کند همه خواب ماندند علی آقا خودش تا سحر ایستاد که بچه‌ها راحت بخوابند سردار گمنام تفحص آن قدر بر دروازه شهادت ایستاد تا در ۲۲ بهمن سال ۷۹ همزمان با عید قربان بر اثر انفجار مین با سجده‌ای خونین در قربانگاه فکه به شهادت رسید.

محسن رضایی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «طلائیه، جای خیلی پیچیده‌ای برای جنگیدن بود. ما باید از روی سیل بند می‌رفتیم و وارد جبهه عراق می‌شدیم. بهترین لشکری که می‌توانست هم به تانک‌های غنیمتی مجهز شود و هم از سیل بند حمله کند و هم از جبهه طلائیه استفاده کند، لشکر ۲۷ بود. این محور – یعنی سخت‌ترین جای عملیات خیبر- را به حاج همت دادم.

روز دوم عملیات، احساس کردم احتمال دارد که طرحمان با شکست مواجه شود. پناه بردم به حاج همت که: «فقط کار خودت است. به برادرانت کمک کن.» اگر او به سمت طلائیه حمله نمی‌کرد، بدون شک، جزایر را از دست می‌دادیم و عملیات خیبر با شکست کامل مواجه می‌شد.

حمله‌های حاج همت جزیره جنوبی را تثبیت کرد. از عراقی‌ها هم تلفات زیادی گرفت.

همیشه چه موقع خواب و چه بیداری بی‌سیم باز بود تا صدای بچه‌ها را بشنوم. تا شنیدم حاج همت طوریش شده است، سریع رفتم روی بی‌سیم و با فرمانده قرارگاه جزیره تماس گرفتم. پرسیدم: «حاجی چه طور است؟ وضعش را سریع بگو». گفت: «طوری نشده. فقط زخمی است». گفتم: «این طوری نمی‌خواهم. سریع می‌روی می‌بینی، مطمئن می‌شوی و می‌آیی راستش را به من می‌گویی».

رفت و برگشت. گفت: «گفتنی نیست». گفتم: «ولی تو به من می‌گویی که چه شده است». گفت: «حاجی شهید شده». نتوانستم بایستم. نشستم. بسیار ناراحت شدم و برای او مدت‌ها گریستم.

اولین باری که در جنگ به کسی عنوان «سید الشهدا» دادند در همین خیبر و برای حاج همت بود. بالاخره هر جنگی ادبیات خاص خودش را دارد. همت یکی از فرماندهان بزرگ و شجاع و برجسته ایران در دوران جنگ بود.»

متن نامه رسیده به شهیدخبر(شهیدنیوز) بدین شرح است:

بسم رب الشهدا والصدیقین

قابل توجه مسولین کشوری لشکری ، شهدا که با افتخار رفتند، صدیقین چه کسانی هستند که میتوانند همطراز شهیدان باشند.
ما جمعی از فرزندان شاهد دفاع مقدس و دفاع از حرم اگر نخواهیم که یادواره و بزرگداشت برای پدران ما بگیرید به چه کسی اطلاع دهیم تا اجرا شود,
یادواره ای که خانواده شهیدی که در آن مراسم از او خاطره های رنگارنگ میگویید چرا باید دعوت نشود؟
اصلا بزرگداشت شهید بدون حضور خانواده شهید چه معنی دارد ,دختر خانم یکی از شهدای به قول شماشاخص و به تعریف ما هم فکر و هم مسیر به هیچ عنوان در مراسم هایی که تحت عنوان یادواره برگزار میشود شرکت نمیکند ,دلیلش را پرسیدم گفت تا کی میخواهند با اسم ما به کام دیگران یادواره بگیرند؟تا کی باید شاهد دعوا در صف شام در باغ موزه دفاع مقدس باشیم ,تا کی و به چه تعداد تقدیر نامه های چاپی که حتی طرف حال امضا زدن به پای آن را نیز ندارد دریافت و در انباری منزل بایگانی  کنیم,.........
بعد از انتشار تصویر فوق که شخصی در حال اهدا پتو به فرزند شهید مدافع حرم است خونم به جوش آمد ,یاد عکسی که چند روز پیش در پشت ویترین یک طلا فروشی انداخته بودم افتادم,پلاکی سنگین از جنس طلا با آرم بانک ......که بر روی آن نوشته بود یادبودمشتریان ارزنده ......
ارزنده به چه شخصی گفته میشود ؟کسی که جانش را در راه امنیت کشور تقدیم.کرده یا افرادی که هر روز میلیون ها تومان در بانک های ربا خوار پس انداز میکنند و کوچک ترین درک و فهمی از بحث دفاع و امنیت ندارند ارزنده هستند ؟
این چه مشتری  ارزنده ای هست که یادبود یک میلیون تومانی از جنس طلای خود را به طلا فروشی میفروشد ,مگر نه این که یادبود برای برای نگه داشتن است و رفته رفته ارزشمند میشود.؟

پس نشان دهنده این است که دریافت کننده و اهدا کننده یادبود از جنس طلا یکی سارق و دیگری فاکتور خور است.
اما در یک سوی دیگر تقدیر نامه بدون امضا و یا اسم خط خورده که به اسم شهیدی دیگر بوده و به علت عدم حضور در مراسم اسم بالای تقدیر نامه را خط میزنند و اسمی جدید مینویسند,و یک پتوی گلباف به خانواده شهید مدافع حرم میدهند که سه برابر پول پتو را باید به آژانس پرداخت کند تا وی را از محل مراسم به منزلشان برساند.......
تا حالا کدام بانک اسپانسر برگزاری مراسم یادواره شهدا بوده ؟
چند مدیر عامل بانک داریم که در دوران دفاع مقدس درکنار شهدا نبوده است؟!!!!!
بیشترین هدیه به بهترین مشتری بانک ها چه چیزی بوده و ارزش مالی آن چقدر است؟
قیمتی ترین هدیه اهدایی از طرف مدیران و مسولان به خانواده شهدا چه چیز بوده و در چه زمانی اهدا شده است؟
حضور سرزده رییس جمهور محترم در منازل شهدای ساکن تهران قابل تقدیر است ولی دکتر جان تا حالا در کدام روستا به منزل شهیدرفته ای.