((امّ سعيد احمسيّه ،)) مى گويد:
محضر مبارك ((حضرت ابى عبداللّه (ع ))) شرف ياب شدم ، كنيزم آمد و اظهار كرد كه اسب را برايت آماده كرده ام .
امام (ع ) به من فرمودند:
اسب براى چيست ، مگر كجا مى خواهى بروى ؟
عرض كردم : به زيارت قبور شهداء مى روم .
حضرت فرمودند: امروز را به تاءخير بيانداز، ((از شما اهل عراق متعجّبم كه راه دورى را طى كرده و به زيارت قبور شهداء مى رويد ولى سيّدالشّهداء(ع ) را ترك كرده و به زيارتش نمى رويد؟!))
عرض كردم : ((سيّدالشّهداء)) كيست ؟
حضرت فرمودند: ((سيّدالشّهداء حضرت حسين بن علىّ(ع ))) مى باشد.
عرض كردم : من زن هستم .
امام (ع ) فرمودند:
كسى كه مثل شما باشد اشكالى ندارد به آنجا رفته و آن حضرت را زيارت كند. عرض كردم : ((در زيارت ما چه ثواب و اجرى هست ؟)) حضرت فرمودند: ((زيارت شما معادل با يك حجّ و يك عمره و اعتكاف دو ماه در مسجدالحرام و روزه آن بوده و بهتر از كذا و كذا.)) ام سعيد مى گويد: حضرت سه مرتبه دست هاى مبارك را باز كرده بستند.