حزن حضرت آدم
وقتى كه انوار خمسه طاهره در انگشتان او اشراق نمود، نور جناب امام حسين (ع ) در ابهام قرار گرفت ، و هر وقت چشم حضرت آدم (ع ) به ابهامش مى افتاد مهموم و محزون مى شد. و اين اثر تا حال باقى است كه هر كس ، خنده بر او غالب شود وقتى كه به انگشت ابهام نگاه كند حزن بر او غالب مى شود.(1)
ايكاش در عزاى تو خون مى گريستم
دمساز زخمه هاى جنون مى گريستم
يك سينه داشتم به زلالى آسمان
از ابرهاى تيره فزون مى گريستم
همناله با تمامى ياران تو حسين
ايكاش در تمام قرون مى گريستم
سر چشمه هاى اشكم اگر خشك مى شدند
آنگاه مى نشستم و خون مى گريستم
عشقت مگر نبود كه دست مرا گرفت
وقتى زپا فتاده نگون مى گريستم
اين گريه آبروى من است و دليل عشق
اى عشق بى نگاه تو، چون مى گريستم
ايكاش در ترنم شعر زلال اشك
از مرزهاى واژه برون مى گريستم(2)
1- ترجمه خصائص حسينيه ، 94، نقل از بحارالانوار: 11/ 150 و151
2- گلچين گل نغمه ص 13
