در سال ۵۸ روزي در يکي از مناطق غرب کشور، هنگام مبارزه با ضد انقلاب، با گروهي همراه بودم به فرماندهي شهيد صياد شيرازي. نزديکي هاي غروب به منطقه اي رسيديم که مي گفتند به خاطر تسلط ضد انقلاب، عبور از آن منطقه خطرناک است و تا هوا کاملا تاريک نشده بايد ازآن جا عبور مي کرديم و از طرفي هم ، نزديک اذان مغرب به پايگاهي رسيديم که تعدادي از رزمنده ها آن جا مستقر بودند.

پرسنل آن جا به ما توصيه مي کردند که حتما تا قبل از تاريکي هوا منطقه را ترک کنيم؛ اما شهيد صياد اصرار داشت که وقت نماز شده و ما بعد از نماز بايد حرکت کنيم.

علي رغم مخالفت اکثر بچه ها، ايشان دستور داد که بعد از نماز آن جا را ترک مي کنيم و همين طور هم شد. شهيد صياد، در راه برگشت به من گفت: « من ميزان حساسيت کار را کاملا احساس کردم؛ اما اولا بايد نماز را سر وقت مي خوانديم و ثانيا به اين ها درس مي داديم؛ درس شجاعت و شهامت. اگر آن ساعت حرکت مي کرديم ترسي که در وجودشان بود بيشتر مي شد.»

برداشتي از کتاب صياد دل ها - صفحه ۵۹

باشگاه خبرنگاران / 119