سلام بر جوادالائمه، که «جود» قطره ای از پیشانی بلندش، «علم» غنچه ای از گلستانِ وجودش و «حلم» گوهری از گنجینه فضایلش بود.
زینتِ بخشندگان، امام سخاوت، جوادالائمه می آید تا زمین مدینه بار دیگر ، مولودی دیگر از نسل هابیل را به شادباش بنشیند، می آید تا چشمان آسمان به روشنی سیمایش روشن شود و لاهوتیان را در شادی میلاد خویش فرو برد. به قامت آسمانی اش، هستی تواضع خواهد کرد و بر قدوم مبارکش، عرش، حریر عاطفه خواهد گسترد! می آید، تا ادامه دهنده وقار پیامبر(ص)، صبر علی(ع)، معصومیت زهرا(س)، سخاوت حسن(ع)، شهامت حسین(ع)، عبادت سجاد(ع)، علم باقر (ع)، حلم صادق (ع)، مظلومیت کاظم(ع) و کرامت رضا(ع) باشد.
حضرت امام محمدتقی(ع) در دهم رجب 195 ق در مدینه منوّره متولد شد و بر شاخسار امامت شکوفا گشت. پدر بزرگوارش حضرت امام رضا(ع) و مادرش بانوی گرامی و بافضیلتی به نام «سبیکه» است که امام رضا(ع) او را «خیزران» نامید. وقتی امام جواد(ع) به دنیا آمد، حضرت رضا(ع) فرمود: «حق تعالی به من فرزندی عطا کرده که شبیه است به موسی بن عمران که دریاها را می شکافت، و نظیر عیسی بن مریم است که حق تعالی مادر او را مقدس گردانیده بود.» سپس حضرت فرمود: «این فرزند من به جور و ستم کشته خواهد شد و اهل آسمان‌ها بر او خواهند گریست، و حق تعالی بر دشمن او و کشنده او و ستم کننده بر او غضب خواهد کرد، و آنها بعد از قتل او از زندگانی بهره نخواهند دید، و به زودی به عذاب الهی خواهند رسید» حضرت امام جواد علیه السلام در سن هفت سالگی به امامت رسید و جوان ترین امام ما بود؛ اما با این حال به لطف خدا، تمام علم یک امام معصوم را داشت و به همه سؤال ها پاسخ می داد. او با همان سن کم، دانشمندترین مردم زمان خودش بود. تمام دانشمندان آن زمان از آن حضرت علم می آموختند.بعضی از دشمنان امام با کمک مأمون ستمگر، در جلسه های پرسش و پاسخ می خواستند محبوبیت آن حضرت را در بین مردم کم کنند؛ امّا چون علم آن امام معصوم، علم خدایی بود، کسی توانایی مقابله با او را نداشت. مدت امامت امام جواد(ع) شانزده سال بود. او در تمام این مدت عالم ترین افراد بود.
  در سایه کلام جوادالائمه(ع):
- دوست را با سه ویژگی به دست می آورند: انصاف در معاشرت، هم‌دردی در خوشی و ناخوشی، و داشتن قلبی پاک و سالم. (بحارالانوار، ج78،ص82).
- مومن نیاز دارد به توفیقى از جانب خدا, و به پندگـویى از سوى خـودش , و به پذیرش از کسى که او را نصیحت کند. .(تحف العقـول, ص ۴۵۷)
-  اظهار چیزى قبل از آن که محکـم و پـایـدار شـود سبب تباهـى آن است. (تحف العقـول . ص ۴۵۷)
- افزونى نعمت از جانب خدا بریده نشود تاآن هنگام که شکر گزارى ازسوى بندگان بریده شود. (تحف العقـول . ص ۴۵۷)
- کسى که کارى را بدون علم و دانش انجام دهد.افسادش بیش از اصلاحش خواهد بود. (مسندالامام الجواد,ص ۲۴۳)
-  به تاخیر انداختن توبه نوعى خود فریبى است و وعده دروغ دادن نوعى سرگردانى است و عذر تراشى در برابر خدا نابـودى است, و پا فشارى بر گناه آسودگى از مکر خـداست. (تحف العقول,ص ۴۵۷)