(یاد خدا)
عَنْ أبی عَبدِالَّله(عَلیهِ السَّلام) قَالَ:
مِنْ أَشَدِّ مَا فَرَضَ اللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ ذِكْرُ اللَّهِ كَثِيراً ثُمَّ قَالَ أَمَا لَا أَعْنِي سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ وَ إِنْ كَانَ مِنْهُ وَ لَكِنْ ذَكَرَ اللَّهَ عِنْدَ مَا أَحَلَّ وَ حَرَّمَ فَإِنْ كَانَ طَاعَةً عَمِلَ بِهَا وَ إِنْ كَانَ مَعْصِيَةً تَرَكَهَا.
ترجمه:
امام صادق (عليه السّلام) می فرمایند : از مهمترين چيزهايى كه خداوند بر بندگانش واجب فرموده است ياد خداست . سپس فرمود: آگاه باشيد؛ منظورم گفتن (سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الّا اللّه و اللّه اكبر) نيست ، گرچه اين هم از ياد خداست ، و لكن مرادم از ياد خدا،عمل به حلال و حرام خداست یعنی اطاعت و بندگى خدا را کند و معصيت را ترك نمايد.
(مشکاة الانوار-باب اول)
(مشکاة الانوار-باب اول)
