قد کشیده ام پدر، مثل ساقه ای که از شکاف سنگی بیرون بزند. همه نگاه ها را خرد کردم، حرف ها را، طعنه ها را

من تمام سنگ های محکم روی سرم را شکافتم تا قد بکشم. آنقدر بزرگ شده ام که مادر می گفت چهره ام برایش آشناست، می گفت انگار یک جای تاریخ، پای یک درخت مرا دیده است

پدر، حالا بعد از این همه سال زیر دردهای مادرم بزرگ شده ام، روی شانه های مادرم گریه کردم و در سایه نگاهش پدر، مادر، کارمند، دکتر، مهندس، معلم و از همه مهمتر آبدیده شدم.

میبینی؟ این همه سال که نبودی چقدر قد کشیده ام و حالا که توی خانه ام ایستاده ام چقدر پدر-مادر شدن به من می آید، لباس تدریس به من می آید، لباس تحصیل به من می آید، لباس کار به من می آید، اما این خانه چطور به من می آید وقتی تو به خانه نمی آیی؟

پدر، جای تمام دست های ترحمی که سرم را لمس کرده اند درد می کند، جای تمام نگاه ها، جای تمام طعنه ها، پدر! حتی جای کاغذ کادوهای پاره ای که فردا دور ریخته می شوند درد می کند، جای قاب عکس ات روی دیوار، جای خالی چشم هایت روی صورتم، حتی جای حرف های پشت سرت درد می کند، پدر! تمام زندگی ام درد می کند... حالا، برای بوسیدن ات ای سنگ صبور، تنها باید سجده کرد، حتی قاب لباس هایت هم بوی سنگ مزارت را نمی دهند. روزت مبارک پدرم

پی نوشت
ما فرزندان شهدا به واسطه خون پدران مان با هم خواهر و برادر خونی هستیم، این خانواده از هم نخواهد گسست، ان شاءالله

پیش نوشت
میلاد امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام و روز پدر مبارک باد