راه انداختن بساط تاب بازی برای کودکان با استفاده از طناب و شاخه محکم یک درخت بخش ثابت جشن های ترکمن هاست. آن روز اما جشن عید قربان ترکمن ها در روستای «کرد آق قلا» به عزا تبدیل شد. خدیجه 7 ساله در تاب خوردن زیاده روی کرد، طناب دور دستش پیچید و بعد از یک دور چرخیدن بین زمین و آسمان، دست چپ دخترک از آرنج قطع شد. 

در حالی که همگان برای آینده دخترک تاسف می خوردند، «خدیجه پقه» همان روز در بیمارستان مادرش را دلداری می داد و می گفت: «غصه قطع دستم را نخور، خواهی دید که بدون این دست هم بهتر از بقیه زندگی می کنم»! 
 

خدیجه 7 ساله پس از مرخصی از بیمارستان و بهبود نسبی حالش، پای دار قالی و چرخ خیاطی نشست و به مرور همه فوت و فن های آن را آموخت. از همان دوران برای خودش درآمد مستقل داشت و به معیشت خانواده اش کمک می کرد؛ در عین حال در کشاورزی هم عصای دست پدرش بود.

«خدیجه پقه» با وجود نقص عضو به آسانی ازدواج کرد. خودش می گوید: «چرا فکر می کنید برای ازدواج با مشکل رو به رو بودم؟ من به همه ثابت کرده بودم که با وجود نقص عضو از دیگران موثرترم. شوهرم به من گفت تو با وجود نقص عضو خیلی بیشتر از بقیه خانم ها فعالیت می کنی. اصلا به همین خاطر من را انتخاب کرد!»
خانم پقه 6 فرزند دارد و به قول خودش یک دستی همه شان را به بهترین شکل بزرگ کرده است. نیازمندی فرزندان خدیجه به او فراتر از «وابستگی» طبیعی هر فرزندی به مادر خویش است، بلکه کمیت این خانواده ترکمن از پدر گرفته تا فرزندان بدون حضور خدیجه لنگ است. 
«خدیجه پقه» در 57 سالگی همچنان مشغول بافتن فرش، گلیم، جاجیم و ... است و دست از کار و تولید نکشیده است. او در سوزن دوزی نیز تبحر دارد. خانم پقه سال هاست که محصولاتش را در بازار می فروشد و درآمد مناسبی از این راه بدست می آورد. دختران او نیز در کنار ادامه تحصیل در مقاطع عالی، کار قالیبافی و خیاطی را به صورت جدی دنبال می کنند.
 
 

خانم پقه معتقد است کار کردن احساس جوانی و باور توانایی را در وجودش جاری می کند. خودش می گوید: «انسان سالم که تکلیفش معلوم است، حتی انسان های معلول هم نباید بی کار باشند. کار روحیه آدم را می سازد و نمی گذارد جسم و روح بیمار شود.»

او می افزاید: «تا زنده هستم کار می کنم. کسانی که تنبلی می کنند و برای کار نکردن بهانه می تراشند، خودشان را نابود می کنند و خیلی زود پیر و افسرده می شوند. من با وجود قطع دست هیچگاه احساس نکردم از بقیه ضعیف تر هستم».
 

 
خانم پقه در ششمین دهه زندگی اش همچنان با علاقه در کنار شوهرش کشاورزی می کند. آن ها 6 هکتار زمین کشاورزی دارند و به گندم و جو کشت می کنند.

 
او هرازگاهی پای درختی که آن روز شاهد قطع شدن دستش بود، حاضر می شود و به آن لبخند می زند.