وبلاگ باغدشت کریز

• شعرزیبا

  ارسال شده توسط باغدشت کریز يکشنبه 14 شهريور 1395 21:02 - #شعرزیبا

  
  واااااي كه چقدر اين شعر زيباست
  لطفا كامل بخونين اگه گريه كردي و دلت شكست التماس دعا
  
  
  
  خواب بودم، خواب دیدم مرده ام/
  بی نهایت خسته و افسرده ام/
  تا میان گور رفتم دل گرفت/
  قبر کن سنگ لحد را گل گرفت/
  روی من خروارها از خاک بود/
  وای، قبر من چه وحشتناک بود!
  بالش زیر سرم از سنگ بود/
  غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود/
  هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت/
  سوره ی حمدی برایم خواند و رفت/
  خسته بودم هیچ کس یارم نشد/
  زان میان یک تن خریدارم نشد/
  نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی/
  ترس بود و وحشت و دلواپسی/
  ناله می کردم ولیکن بی جواب/
  تشنه بودم، در پی یک جرعه آب/
  آمدند از راه نزدم دو ملک/
  تیره شد در پیش چشمانم فلک/
  یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟
  دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟
  گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود/
  لرزه بر اندام من افتاده بود/
  هر چه کردم سعی تا گویم جواب/
  سدّ نطقم شد هراس و اضطراب/
  از سکوتم آن دو گشته خشمگین/
  رفت بالا گرزهای آتشین/
  قبر من پر گشته بود از نار و دود/
  بار دیگر با غضب پرسش نمود:
  ای گنه کار سیه دل، بسته پر/
  نام اربابان خود یک یک ببر/
  گوئیا لب ها به هم چسبیده بود/
  گوش گویا نامشان نشنیده بود/
  نامهای خوبشان از یاد رفت/
  وای، سعی و زحمتم بر باد رفت/
  چهره ام از شرم میشد سرخ و زرد/
  بار دیگر بر سرم فریاد کرد:
  در میان عمر خود کن جستجو/
  کارهای نیک و زشتت را بگو/
  هر چه می کردم به اعمالم نگاه/
  کوله بارم بود مملو از گناه/
  کارهای زشت من بسیار بود/
  بر زبان آوردنش دشوار بود/
  چاره ای جز لب فرو بستن نبود/
  گرز آتش بر سرم آمد فرود/
  عمق جانم از حرارت آب شد/
  روحم از فرط الم بی تاب شد/
  چون ملائک نا امید از من شدند/
  حرف آخر را چنین با من زدند:
  عمر خود را ای جوان کردی تباه/
  نامه اعمال تو باشد سیاه/
  ما که ماموران حق داوریم/
  پس تو را سوی جهنم می بریم/
  دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود/
  دست و پایم بسته در زنجیر بود/
  نا امید از هرکجا و دل فکار/
  می کشیدندم به خِفّت سوی نار/
  ناگهان الطاف حق آغاز شد/
  از جنان درهای رحمت باز شد/
  مردی آمد از تبار آسمان/
  دیگران چون نجم و او چون کهکشان/
  صورتش خورشید بود و غرق نور/
  جام چشمانش پر از خمر طهور/
  چشمهایش زندگانی می سرود/
  درد را از قلب انسان می زدود/
  بر سر خود شال سبزی بسته بود/
  بر دلم مهرش عجب بنشسته بود/
  کِی به زیبائی او گل می رسید/
  پیش او یوسف خجالت می کشید/
  دو ملک سر را به زیر انداختند/
  بال خود را فرش راهش ساختند/
  غرق حیرت داشتند این زمزمه/
  آمده اینجا حسین فاطمه؟!
  صاحب روز قیامت آمده/
  گوئیا بهر شفاعت آمده/
  سوی من آمد مرا شرمنده کرد/
  مهربانانه به رویم خنده کرد/
  گشتم از خود بی خود از بوی حسین (ع)/
  من کجا و دیدن روی حسین (ع)/
  گفت: آزادش کنید این بنده را/
  خانه آبادش کنید این بنده را/
  اینکه این جا این چنین تنها شده/
  کام او با تربت من وا شده/
  مادرش او را به عشقم زاده است/
  گریه کرده بعد شیرش داده است/
  خویش را در سوز عشقم آب کرد/
  عکس من را بر دل خود قاب کرد/
  بارها بر من محبت کرده است/
  سینه اش را وقف هیئت کرده است/
  سینه چاک آل زهرا بوده است/
  چای ریز مجلس ما بوده است/
  اسم من راز و نیازش بوده است/
  تربتم مهر نمازش بوده است/
  پرچم من را به دوشش می کشید/
  پا برهنه در عزایم می دوید/
  بهر عباسم به تن کرده کفن/
  روز تاسوعا شده سقای من/
  اقتدا بر خواهرم زینب نمود/
  گاه میشد صورتش بهرم کبود/
  تا به دنیا بود از من دم زده/
  او غذای روضه ام را هم زده/
  قلب او از حب ما لبریز بود/
  پیش چشمش غیر ما ناچیز بود/
  با ادب در مجلس ما می نشست/
  قلب او با روضه ی من می شکست/
  حرمت ما را به دنیا پاس داشت/
  ارتباطی تنگ با عباس داشت/
  اشک او با نام من می شد روان/
  گریه در روضه نمی دادش امان/
  بارها لعن امیه کرده است/
  خویش را نذر رقیه کرده است/
  گریه کرده چون برای اکبرم/
  با خود او را نزد زهرا (س) می برم/
  هرچه باشد او برایم بنده است/
  او بسوزد، صاحبش شرمنده است/
  در مرامم نیست او تنها شود/
  باعث خوشحالی اعدا شود/
  گرچه در ظاهر گنه کار است و بد/
  قلب او بوی محبت میدهد/
  سختی جان کندن و هول جواب/
  بس بود بهرش به عنوان عقاب/
  در قیامت عطر و بویش می دهم/
  پیش مردم آبرویش می دهم/
  آری آری، هرکه پا بست من است/
  نامه ی اعمال او دست من است/
  
  فقط به عشق آقا امام حسین وهرچی نوکر پخش کن یا علی مدد.

   

   

   

   

  http://barrud.persianblog.ir