« مناجات ناشنوایان »
مــــا خيــل بنـدگـانيـم مــــا را تــو مـيشنـــاسـي
هـــر چنــد بـيزبـانيــم، مــــا را تــو ميشنــاسي
ويـرانـــــه ايــم و در دل گنـجـــــي ز راز داريــم
بـا آنكــه بينشــانيم، مــا را تـــو ميشنـــــاسي
بــا هـــر كســي نگــوئيم راز خمــوشي خــويـش
بيگـــانـه بـا كســانيم مـــــا را تــو مـيشنـــاسي
آئينــهايم و هــــــر چنـــد لـب بستــهايم از خلــق
بس رازهــــا كه دانيم ، مـــــا را تـــو ميشناسي
از قيــل و قـــال بستند، گــوش و زبــان مــــــــا را
فــارغ از ايــن و آنيـم مـــا را تــو ميشنــــــاسي
از ظــن خـويش هــر كس، از مـــا فسانهها گفت
چــون نــاي بيزبـانيـم مـــا را تــو ميشنـــاسي
در مـــا صفـــاي طفلــي، نفســرد از هيـــاهـــــو
گلــــزار بيخــزانيــم مــــــا را تــو ميشنــاسي
آئينــهســان بـرابـر گـــــــوئيـم هــر چـه گــوئيــم
يكـــرو و يك زبـانيــم مــــــــا را تــو ميشنـاسي
خـطّ نگـــه نـويسـد حـــــــــــال درون مــــا را
در چشــم خــود نهــانيم مـــا را تـو ميشناسي
لب بسته چون حكيمان، سر خوش چو كودكانيم
هـم پيـر و هـم جوانيـم مـــــا را تـو ميشناسي
با دُرد و صـاف گيتي، گه سرخوش است گه غم
مـــا دُرد غــم كشـانيم مــــا را تــو ميشـناسي
از وادي خمـــوشي راهـــي بـه نيكــروزي است
مـــا روزبــه ، از آنيـم مـــــا را تــو ميشنــاسي
كس راز غيـــر، از مـــا نشنيد بس «امينيـــــــم»
بهـــر كسـان امانيــم مـــــا را تــو ميشنــاسي