منی
سرزمینی است پراز خاطره ، منطقه ای سرشار از خیروبرکت ،وادی نور ،مکان بیتوته پاکان، موقف انبیاء واولیاء الهی، محل امید هاو آرزوها،جائی که ، امام رضا(ع ) درمورد علت نام گذاری آن فرمودند: جبرئیل (ع) گفت : ای ابراهیم( ع) اینجا آرزوهای خودت را از خدا بخواه ، ابراهیم (ع ) در دلش از خداوند خواست ، بجای ذبح اسماعیل دستور فرماید قوچی را قربانی نماید ، واین آرزوی او بر آورده شد .[1] خواسته های صحیح ودرست وآرزوهای منطقی ومعقول ، از انسانی رنج کشیده ،کسی که از طواف خانه خدامی آید ،عارفی که عرفا ت را پشت سر گذا شته است، در وادی شعور وفهم، در مشعرالحرام، شعورش را بکار انداخته ، طرح وبرنامه خودش را کامل کرده است واز وادی جهنمی نزول عذاب در وادی محسر باشتاب گذشته است ،وسلاح بردوش برای مبارزه ای بی امان تاپیروزی نهائی وارد میدان جهاد در منی شده است،رزمنده است وایثار گر،کم توقع ومخلص،به رمی جمره عقبه می پردازد، وهمه چیز خودش را به خداهدیه کرده ،باسروپای برهنه ،باتنی خسته اما مصمم ،قدم برمی دارد، جلو می رود ، کفن پوشان ،ناله می زند ،تکبیر می گوید ، در این شرائط خاص ،اگر چیزی از خدا بخواهد ، حاجتی داشته باشد ،امید وآرزوئی مطرح کند به یقین برآورده است زیرا اینجا سرزمین منی است. ودر روایت دیگری از امام صادق( ع) نقل شده است که فرمودند : هر گاه مردم درمنی جمع شوند ، منادی از طرف خداوند صدا می زند : ای جماعت اگر بدانید برچه کسی وارد شده اید مطمئن می شدید که خداوند شمارا بعد از آمدن و ماندن در اینجا آمرزیده است .[2]
