در سال 1363 شمسی  که برای اولین بار توفیق زیارت نبی گرامی اسلام نصیبم شد ،مسجد النبی( ص) بسیار کوچک بود وفضای باز مسجد حیاط اول وحیاط دوم که روی دیوارهای آن اسامی ائمه (ع) وصحابه نوشته شده است و در شرایط فعلی باچتر های بزرگ در هنگام باران وآفتاب پوشانده می شود آخر مسجد محسوب می شد وقسمت شرق وغرب وشمال آن بازار بود  واز جلو باب النساء به طرف شرق کوچه خاکی و باریکی بود باعرضی درحدود دومتر که به بقیع منتهی می شد ،ودوطرف کوچه بافت قدیمی شهر بود با خانه های  فر سوده گلی ودوطبقه که  عبور از آن  وگذشتن از لابلای جمعیت  تا رسیدن به پشت دیوار بقیع  حدود ده الی پانزده دقیقه زمان می برد،و گفته می شد ، که محله بنی هاشم این جا است واماکنی را به نام های خانه امام صادق (ع) وامام سجاد (ع) ومنازل برخی دیگر از  بنی هاشم وبزرگان مدینه وصحابه پیامبر (ص)  معرفی می کردند ، پس از اتمام کوچه به خیابانی برخور د می کردیم به نام شارع ابوذر که بین بقیع ومحله بنی هاشم به طرف مسجد فعلی ابوذر احداث شده بود ومحل ترد د ماشین ها ی سبک وسنگین بود وبعلت ازدحام جمعیت وتردد وسائط نقلیه  با سختی از خیابان عبور می کردیم وبه پشت دیوار بقیع می رسیدیم ، از نظر رعایت مسائل بهداشتی وضع بسیار نابسامانی بود، در آن ایام در ب بقیع  همیشه  بسته بود وهیچ وقت باز نمی شد ،وهیچ کس داخل آن نمی شد ،بقیع دارای دیوارهای  نسبتا کوتاهی به طول حدود یک متر ونیم بود که بابلوک های سیمانی وآجر گری ساخته شده بود،وداخل آن نیز شبیه مخروبه ای بود ،خاکی وپر از غبار های زاید ،که در شأن قبرستان مسلمین نبود تاچه رسد به حرم پاک اولیاء خدا ،هر نگاهش دل را می سوزاند واشک را جاری می ساخت ،اما چاره ای جز ، سکوت و آه وناله مخفیانه وجود نداشت گویا تشییع جنازه فاطمه (س) هنوز هم ادامه داشت ، جائی برای  نشستن ،ایستادن ودعا خواند ن  وعرض ادب به ساحت قدس ائمه( ع) وجود نداشت ،لکن به برکت انقلاب اسلامی و انفاس قد سیه امام خمینی( ره) از سال 1365 با تلاش فراوان مسؤلین نظام مقدس  جمهوری اسلامی ایران ومذاکره با مسؤلین عربستان ، درب بقیع به صورت محدود بر روی همه کشورها ، باز شد واجازه دادند ، زائرین در دونوبت صبح وعصر،کنار قبور مطهر ائمه علیهم السلام بروند ،عرض ادب کنند ،زیارت نامه بخوانند ،دعاکنند،لکن سعی شود از اقداماتی که موجب تفرقه وتحریک احساسات مأمورین یاسایر مسلمان می شود خود داری گردد ، پس از هماهنگی ها ی انجام شده با مقامات سعودی، روحانیون کاروان ها به نوبت در شیفت های معین  با بستن، بازوبند مخصوصی که برای مأمورین نیز شناخته شده بود وارد بقیع می شدند، واز حرکات نا متعارف برخی از زائرین ،از قبیل ، خاک برداشتن از روی قبور مطهر ،خودرا روی قبر ها انداختن ،عریضه نوشتن ،پول ریختن ، نخ بستن ، نماز خواندن درکنار قبور وداخل بقیع ، وامثال آن منع می کرد ند، این افتخار یک روز نصیب من شد که باپای برهنه وارد حرم بقیع شده  ودر کنار قبور ائمه (ع) وچسبیده به آنها به ایستم وانجام وظیفه نمایم ،مدتی این روال ادامه داشت ، بعثه نیز مراقبت می کرد ، لکن بعد ها  بعلت فشار بیش حد مردم برای ورود به داخل محدوده قبور مطهر( ع)  واقدامات وحرکاتی ،که نباید انجام می دادند، موجب شد مأمورین که از نظر اعتقادی باهمه این مسائل مخالف بودند ودنبال بهانه می گشتند در صدد برآیند وحلقه حضور زائرین  را دور تر کنند ودیگر از روحانیون ایرانی نیز استفاده نکنند ،وبعدا بانصب نرده های آهنی مانع نزدیک شدن به قبور مطهر گردند،وهرروز دامنه تضییقات را برای محبین اهل بیت (ع) تنگ تر کنند،

البته زیبا سازی وتوسعه  بقیع واطراف آن ادامه یافت واز سمت شرقی مساحت زیادی از زمین ها ی پشت دیوار بقیع که حتی به صورت خیابان وآسفالت بود  به قبرستان افزوده شد وداخل آن خیابان کشی شد ومحل عبور ومرور مردم مشخص گردید واطراف قبر خلیفه سوم را که مانن سایر قبور بود باز سازی ومرمت کردند اطراف قبر ام البنن  وعمه های پیامبر( ص) نیز همانند راه روهای داخل بقیع  با بلوکه های سیمانی مفروش گردید وقسمت غربی وبه عبارتی در ورودی بقیع که دوپله ورودی وخروجی دارد پس از بسته شدن درب بقیع در دونوبت بعد از نماز صبح ونماز عصر به صورت شبانه روزی بر روی زائرین اعم از زن ومرد باز بود، وبه راحتی می توانستیم در هر ساعتی که خواستیم پشت نرده های بقیع مقابل قبور ائمه (ع) قرار گرفته ودعاو زیارت نامه بخوانیم ، لکن بعدا از حدود سال 1380هجری شمسی،شاید بعلت عدم رعایت برخی از افرادوعدم توجه به تذکرات بعثه و سیاست های آن  وخواند دعا ی توسل ، مداحی ها  وروضه خوانی ها باصدای بلند وبیان کلماتی که با مبانی اعتقادی آنها تضاد دارد ، محدویت ها   بیشتر شد وجلو پله های بیرون نیز درب ، فلزی گذاشته واز ورود افراد به کنار بقیع در غیر ساعات رسمی که در ب قبرستان باز است جلو گیری به عمل آورند  ،  اقدامات  عمرانی  که از سال 1365 هجری شمسی  جهت توسعه بقیع و مسجد النبی (ص) سرعت بیشتری گرفت هرچند دارای فوائد فراوانی است اما  موجب تخریب بافت قدیمی اطراف مسجد النبی وبنا ها وآثار فرهنگی، تاریخی مدینه از جمله محله بنی هاشم وخانه امام صادق( ع) وامام سجاد (ع) ودیگر صحابه وتابعین گردید ، وچقدر خوب بود که نماد های کوچکی برای این آثار در حدی که مانع توسعه هم نباشد روی زمین ولوبا تغییر رنگ سنگ فرش ها  ایجاد می کردند تادنیای اسلام این مواهب بزرگ تاریخی را از یاد نبرد لکن چه می شود کرد زیرا خانه از پای بست ویران است ،در هر حال توسعه وباز سازی ادامه پیداکرد ، و اكنون مساحت كل مسجد 98963متر مربع است و حدود 235000متر مربع در اطراف بصورت ميدان تخريب و مسطح شده و 135000متر مربع بعنوان مصلي بر فضاي بيرون اضافه شده است .[1]                        

تاریخ اماکن مکه ومدینه(63): ازکتاب حرمین شریفین نوشته حجت الاسلام علی اسماعیلی کریزی