1.با افراد خوش اخلاق رفیق شویم. با کسانی رفیق نشویم که او هم جوش بیاورد. 

 

2.با آدم های حلیم رفیق شویم. از صحنه هایی که عصبانیت را تحریک می کند، دوری کنیم.

 

3.مطالعه حال افراد بزرگ ... ببینیم بزرگان ما چه کردند؟ 

 

4.به یکی از پیغمبران گفتند: تو خل هستی. فرمود: نه من خل نیستم. 

 

به یک پیغمبر دیگر گفتند: تو در ضلالت و انحراف هستی. فرمود: در ضلالت و انحراف نیستم.

 

یکی از مراجع تقلید، ظاهراً سید ابوالحسن اصفهانی بود. دیدند ایشان کیسه ای دستشان است که نامه های داخل آن را در آب می ریزند. 

 

از ایشان پرسیدند: آقا این چیه؟ گفت: نامه های فحش است. به من فحش می دهند.

آنها گفتند: می شود یکی را بخوانم. یکی از آن نامه ها را خواندند و دیدند این نامه به قدری تند است که اگر آن را به آنها بنویسند، شب تا صبح خوابشان نمی برد.

 

و سید همه این نامه ها را در آب ریخت. 

   

5.از جایی که عصبانی شدی، بلند شو و جای دیگری برو. جایت را عوض کن. از آب سرد استفاده کن.

 

6.توجه کنیم که اگر این عصبانیت را قورت بدهیم خدا چه پاداشی به ما می دهد. اگر شما اینجا غیظت را بنشانی، خدا هم غضبش را بر تو می نشاند.

 

حدیث داریم اگر کسی غیظ کرد و غضب کرد و خودش را نگه داشت؛ خدا گناهانی را که کرده است را نادیده می گیرد. 

 

حدیث قدسی است که می فرماید: تو وقت غضب یاد من باش و کظم غیظ کن. من هم وقت غضب یاد تو می شوم. 

 

نسبت به ظالم باید غضب کنید. نه اینکه از کنار ظالم رد شود و هیچ چیز نگویید.