ترک محل نگهبانی:

 هنگامی که پیروزی نسبی نصیب مسلمین شد ،افراد مستقر در کوه عینین به طمع بدست آوردن غنیمت بیشتر محل مأموریت راترک کرده تپه را رها نمودند،ومشغول جمع آوری غنائم گردیدند، دشمن از فرصت استفاده کرده به صفوف  مسلمین هجوم بردند وموجب شکست جبهه اسلام شد،تعدادی از نیروهای سپاه اسلام متواری شدند وتعدادی مجروح وشهید گردیدند، وخود رسول گرامی اسلام (ص) نیز  در روز احد  مجروح شده بود و خون از پيشانيش مي آمد و سالم غلام ابو حذيفه خونها را مي شست و نقل شده است كه اميرالمومنين (ع)با سپر آب مي آورد و حضرت فاطمه (س)خون را مي شست 254  دندان پيامبر(ص ) در همين جنگ شكست وعده اندکی در دفاع از پیامبر گرامی اسلام ثابت ماندند، ثابتين در احد  بطور قطعي : علي (ع) که در آن زمان 26 ساله بود ،ابودجانه، حمزه ،ام عمار (نسيبه )،بقيه مظنون و برخي مشكوك است عدد را برخی تا 36 نفر ، نقل كرده اند.[1]  

 پا یداری علی (ع) در احد:

پس از متواری شدن اکثر، مسلمین در جنگ احد ، علی( ع) می فرماید : از فرار آنها  چنان مرا حزن واندوه فرا گرفت که نتوانستم خود داری کنم، پیش روی حضرت رسول (ص) مشغول مبارزه شدم، حمله بر مشرکان کردم وآنها را پراکنده نمودم، ناگاه به عقب توجه کردم پیغمبر( ص) را ندیدم گمان بردم ، به آسمان صعود کرده باشد از دوری ومفارقت او شمشیر را شکسته دل به مرگ دادم ، یک مرتبه پیغمبر( ص) را دیدم که افتاده بود  تا چشمش برمن افتاد پرسید مردم چه کردند گفتم از جنگ روی بر تافته شمارا تنها گذاردند ،فرمود تو چرا نرفتی ، عرض کردم (ان لی بک اسوه ) من از شما پیروی کردم در این اثنا دسته ای از کفار به پیغمبر( ص) حمله کردند فرمود : علی شر این هارا باز دار ،(با شمشیر دیگری) از راست وچپ می زدم  تا رو به فرار گذاشتند حملات شدید  ومتعاقب کفار برای  از بین بردن پیغمبر (ص) ومدافعه علی (ع) کار را به جائی رسانید که شمشیرش شکست خدمت پیغمبر (ص) آمده جریان را عرض کرد  آن جناب ذوالفقار را به او داد در این حال جبرئیل میان آسمان وزمین می گفت (لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار ) پیغمبر( ص)  فرمود، یا علی این صدارا می شنوی ، من از شادی موفقیت در گریه شدم وشکر نعمت خدا را نمودم ،آن هنگام که علی( ع) یک تنه از پیغمبر (ص) دفاع می کرد ودسته های مختلف حمله کنندگان را با شمشیر شرر بار خود فراری می داد جبرئیل به پیغمبر (ص) اکرم عرض کرد یا رسول الله این کمال مواسات وجوانمردی است  که علی( ع) انجام می دهد پیغمبر (ص) فرمود (انه منی وانا منه ) او از من است ومن از او یم جبرئیل گفت ( انا منکما ) من هم از شما یم ، علی( ع) در این  جنگ نود وچند زخم برداشت ، به طوری  ضربه ها سخت بود که شانزده مرتبه درحین دفاع بر زمین افتاد، از جای حرکت کرده مانند شیری حمله می نمود ، و چهار مرتبه آن جبرئیل به صورت مردی نیکو صورت، آن حضرت را از زمین بلند کرد ،ناگاه پیغمبر (ص) مشاهده کرد که پاهای علی (ع) از کثرت قتال همی لرزان بود ،سیلاب اشک از دیده فرو ریخته عرض کرد پروردگارا مراوعده دادی که دین خود را قوی وغالب کنی اگر بخواهی برتو دشوار نیست ، سپس با عنایت خدا وند ، آتش جنگ فرو نشست و پیامبر( ص) زنده ماند ، پس از پایان جنگ احد زخمها ی علی (ع) طوری بود که در موقع بخیه زدن ودوختن ،فاصله بین دو زخم پاره می شد ونخ به جائی بند نمی گردید پیغمبر اکرم( ص) به عیادت وی آمدند ،اورا همانند گوشت کوفته ای بر روی بستر یافتند قطرات اشک از چشمان پیامبر( ص) جاری شد، دو زن جراح پیش آمده عرض کردند ما از معالجه علی (ع) مأیوسیم، هرچه نخ را به محل سالمی وارد می کنیم بواسطه نزدیکی جراحتها شکافته می شو د وخود آن جناب نیز مارا از نا راحتی هائی که می بیند اطلاع نمی دهد. [2]