مصعب بن عمیر:
يكي دیگر از شهدای واقعه احد، مصعب بن عمیر بود او از اشراف زادگان بود و درمکه مکرمه قبل از هجرت ، به پیامبر( ص) ايمان آورد در سال دوازدهم بعثت به نمایندگی از پیامبر( ص) به مدينه رفت و با تبليغ قرآن تعدادي را مسلمان نمود و او شبيه پيامبر(ص) بود زماني كه شهيد شد در احد قاتل گمان كرد پيامبر(ص) را كشته و فرياد زد كه محمد(ص) كشته شد ، شهدای احد از جمله مصعب بن عمیر که در رکاب رسول خدا( ص) ماندند ومقاومت کردند ، وبه شهادت رسیدند ، دارای ارزش ومنزلت والائی بودند طوری که ، پيامبر (ص) به شهداي احد هنگام مشاهده مي فرمود : السلام عليكم بما صبر تم فنعم عقبي الدار
حنظله غسیل الملائکه :
يكي ديگر از شهدا ی بزرگوار احد، حنظله غسيل الملائكه بود راد مردي ، كه شب نبرد عروسي داشت از پیامبر (ص) اجازه گرفت وشب را در مدینه برای مراسم زفاف ماند و صبح به لشكر اسلام رفت و شهيد شد ، جنگ احد اوج تبلور ارزش های اسلامی است اوج درخشش ایمان وعقیده است، طوری ، که پسر حاضر است در برابرپدربرای رضای خدا بجنگد،نمونه بارز آن حنظله غسیل الملائکه است پدرش بنام ابو عامردر لشكر دشمن بود حنظله در صف مقابل پدرش جهاد کرد وبه شهادت رسید، پدرش بعدها مسلمان شد، لکن پس اسلام آوردن نیز پايه گذار مسجد ضرار بود .[1] نسيبه : زنی شجاع ومتدین دختر کعب ، که به ام عمار مشهوراست، هنگام ظهور اسلام ايمان آورد و از صحابه بود در جنگها شركت مي كرد و مي جنگيد و در احد همراه شوهرش به نام غزیه ودوپسرش عمار وعبد الله حاضربود ، نسیبه مشکی به دوش داشت وسربازان جنگ جو را آب می داد علاوه بر آن زنی جراح بود وزخم ها ی مجروحین را می بست ، هنگا می که مشاهده کردحمله کفار بر پیغمبر ص) مکرر شده وجرأت پیدا کرده اند ، مشک از دوش بینداخت وخود را در پیش روی پیغمبر (ص) سپر قرار داد وسیزده زخم برداشت یکی از آن زخم ها چنان کاری بود که یک سال پس از جنگ هنوز، آن را معالجه می کرد ، این زخم را ابن قمئه به او زد با این همه نسیبه از پای ننشست ،چندضربت بر ابن قمئه زد ولی چون او دو زره در بر داشت کارگر نیفتاد واز پیش نسیبه فرار کرد ، نسیبه می گوید من سپر نداشتم ،در آن وقت که مردم پشت به کفار کرده فرار می کردند واز اطراف پیغمبر ص) می گریختند ،چشم حضرت به یک نفر افتاد که در حال فرار است ،فریاد زد ،اکنون که فرار می کنی سپر خود را بیفکن ، آن مرد سپر خود را انداخت وفرار کرد ،او سپر را برداشت ودر برابر پیغمبر (ص) مردانه ایستاد ،در این وقت کافری رسید وزخمی به نسیبه فرود آورد ،ام عمار آن زخم را سپر گردانید (به بهانه اینکه مجروح شده است ودیگر توان جنگیدن ندارد به ضارب نزدیک شد،و درحقیقت این جراحت را سپر خودش قرار دادوجلو رفت ) و با یک ضرب تیغ، اسبش را از پای در آورد پیغمبر (ص) عبدالله را به کمک مادرش خواند ، عبد الله پیش آمد باتفاق مادرآن کافرر ا کشتند در همان زمان مشرک دیگری رسید وعبد الله را جراحتی رسا نید ، نسیبه با عجله زخم فرزند را بسته گفت برخیز در کار جنگ تأخیر مکن ،خودش به آن کافر حمله کرد زخمی بر پای او زد که از پای در آمد ،پیغمبر (ص) چنان در خنده شد که دندان های عقب دهان مبارکش آشکار شد ،فرمود قصاص خودرا کردی خدارا شکر که تو بر دشمن ظفر یافتی ،خداوند شمارا از طرف خانواده پیغمبر (ص) خیر دهد موقعیت تو در این جنگ بسی بهتر بود از فلانی وفلانی ، نسیبه عرض کرد یا رسول الله از خدا بخواه که در بهشت مارا ملازم شما گرداند ،فرمودند: خدایا این ها را در بهشت رفیق من قرار ده ،در این جنگ، مادرش نیز ، همراه وي بود و زخمهايش را مي بست ، وعلاوه برجراحت ها ی فراوان خود ، فرزند وچند نفر از كسان او شهيد شدند نام او نصيبه با صاد هم نوشته شده است،درزمان خلیفه اول در جنگ یمامه نیز شرکت کرد ودستش قطع شد وابوبکر از او عیادت کرد، نسیبه می گوید برای پیکار داخل میدان شدم پسرم عبدالله نیز با من بود همینکه لشکر مسیلمه کذاب فراری شد به حدیقه الموت که قبلا آنجارا حدیقه الرحمان می گفتند پناه بردند ،بر در حدیقه جنگ سختی در گرفت ابودجانه انصاری شهید شد بالآخره پرچم خالدبن ولید ( ظاهرا فرمانده جنگ از طرف مسلمین بود ) بلند گردید ،مسلمانان خود را در حدیقه انداختند من نیز با آنها وارد شده جستجو از مسیلمه می کردم ناگاه یکی از کافرین شمشیری بر من زد ویک دست مرا انداخت ،به خدا سوگند با وجود آن زخم باز نگشتم ،بعد از لحظه ای همان مرد راکشته دیدم ،پسرم عبدالله بالای سر او ایستاده بود وشمشیر خود را از خونش پاک می کرد، سجده شکر بجا آورده به مداوای جراحات خویش مشغول شدم .[2]
