سرخوش ز سـبوی غم پنهانی خویشـم  

       چــون زلف تو سـرگرم پریشانی خویشم
 

در بــــزم وصـال تو نگـــویم ز کم و بیـــش     

    چـون آینــه خو کرده به حیرانی خویشم
 

لــب باز نکـــردم به خروشــی و فغانــــی   

      مــن مـــحرم راز دل طـــوفانی خویشــم
 

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی         عمریست  پشیمان ز پشیمانی خویشم
 

از شوق شــکر خنده لبـش جان نسپردم          شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم
 

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر         افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
 

هر چند  امیــن بسته ی دنیـــا نیــم امــا           دلبســــته ی یــــاران خراسـانی خویشم

http://barrud.rasekhoonblog.com/

احمداسماعیلی کریزی/خراسان