احرام، آغاز پایبندى به انجام فرمان نسبت به پرهیزهایى است که در طول حج خواهد داشت.
احرام، محرِم را با دیگران همسان مى سازد و امتیازات و مرزهاى تشخّص و نمودهاى برترى را از میان برمى دارد و همگان را یکسان در پیشگاه خدا به تکرار شعار واحد مى کشاند . آرى، این سفرآغازش با «احرام» است; به زبان بسیار ساده، پوشیدن لباسى مخصوص از مکانى خاص، با نیتى خالص و با تکرار گفتارى توحیدى که در اجابت دعوت ابراهیم خلیل است.
باید با دست خودت لباس هاى «عصیان»، «آلودگى»، «فخر» و «مباهات» را از تن درآورى «لَبَّیک، أَللّهُمَّ لَبَّیک، لَبَّیکَ لا شَرِیکَ لَکَ لَبَّیک، اِنَّ الحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَکَ وَالمُلْک، لا شَرِیکَ لَکَ لَبَّیک»
و چه زیباست کلام امام سجّاد(علیه السلام) در پاسخ عارفى که از سفر حج برگشته و به دیدار امام شتافته بود.
 امام از او پرسید:آیا وقتى به میقات رسیدى و جامه هاى دوخته را از تن به درآوردى، هنگام غسل کردن نیت آن داشتى که خود را از لغزش ها و گناهان شست و شو دهى؟
او پاسخ داد: نه!
امام پرسید: زمانى که لباس احرام مى پوشیدى، قصدت این بود که لباس عصیان را از خود دور و لباس اطاعت و فرمانبردارى از حق را به تن کنى؟
باز پاسخ شنید: نه! امام ادامه داد: به هنگام گفتن لبیک، نیت آن داشتى که در هر امرى فرمان حق را مقدم دارى و جز به فرمان او سخن  نگویى، و در هر معصیت و زشتى جانب سکوت را اختیار کرده آنچه را خدا بر تو حرام کرده، بر خود حرام کنى؟
او در کمال تعجب پاسخ داد: نه!
در این هنگام امام خطاب به او گفت: بنابراین تو نه به میقات داخل شده، نه غسل کرده و نه مُحرم گشته و نه با خداى خود پیمان حج را بسته اى

"لطفابه گروه یاران خراسانی بپیوندید"
https://t.me/joinchat/AgHf1UEiG0g0BBjJ-3ZOsw