نماز انسان‌ها بايد مانند نماز امام علي « عليه السلام »  باشد.

شبي حضرت علي« عليه السلام »در مسجد شروع به نماز خواندن كرد ، شيطان آمد تا علي «عليه السلام » را در موقع نمازبفريبد ؛ وسوسه‌ي مال دنيا را به علي« عليه السلام »گفت: ولي علي «عليهالسلام »همانطور نماز می‌خواند ، وسوسه‌ي قدرت ؛ ولي در علي « عليه السلام »  اثر نكرد. وسوسه‌ي فرزند ؛ امام علي « عليه السلام » با ين حرف‌ها منقلبنشد. شيطان به شكل افعي شد و چنان نيشي به مولا زد ؛ امام علي « عليه السلام » چنان غرق در مناجاتبا معبود شده بود كه هيچ نفهميد. آخر شيطان ميوس شد و گفت كه نمی‌شود علي را فريبداد ، او در موقع نماز از جسم و ين دنيا خارج می‌شود. وقتي علي « عليه السلام » نمازش تمام شد ديدندكه پيشان از اثر آن نيش سياه شده اما با كمال تعجب پرسيد كه چگونه پي من ينطورشده است؟

يك بار هم شيطان در موقع اقامه‌ گفتن حضرت تيغ خيزراني بهيشان زد ، خون فوران زد امام علي «عليهالسلام »هيچ نكرد تا ين كه اصحاب آمدند و پي او را مداوا كردند. در پيان علي « عليه السلام » گفت: « در موقع اقامه حسكردم چيزي بر بدنم فرو رفت ؛ در آن موقع شيطان گفت: « در موقع نماز خواندننتوانستم علي «عليه السلام »را بفريبم و حتي در موقع آماده شدن بري نماز هم نتوانستم او را از نماز دور كنم ». بعد از آن شيطان درموقع نمازخواندن مزاحم علي «عليه السلام »نمی‌شد چون می‌دانست در او اثر ندارد.

جابر بن عبدالله انصارى گويد:

روزى به همراه مولاى متّقيان، امام على عليه السلام بودم، شخصى را ديديم كه مشغول نماز است، حضرت به او خطاب كرد و فرمود: يا معنا و مفهوم نماز را مى‌دانى كه چگونه و براى چه مى‌باشد؟

اظهار داشت: يا براى نماز مفهومى غير از عبادت هم هست؟

حضرت فرمود: آرى، به حقّ آن كسى كه محمّد صلّى الله عليه و آله را به نبوّت مبعوث گردانيد، نماز داراى تأويل و مفهومى است كه تمام معناى عبوديت در آن خواهد بود.

آن شخص عرض كرد: پس مرا تعليم فرما.

امام فرمود: معنا و مفهوم اولين تكبير آن است كه خداوند، سبحان و منزّه است از ين كه داراى قيام و قعود باشد.

دومين تكبير يعنى؛ خداوند موصوف به حركت و سكون نمى‌باشد.

سومين تكبير يعنى؛ نمى‌توان خداوند را به جسمى تشبيه كرد.

چهارمين تكبير يعنى؛ چيزى بر خداوند عارض نمى‌شود.

پنجمين تكبير مفهومش آن است كه خداوند، نه محلّ خاصى دارد و نه چيزى در او حلول مى‌كند.

ششمين تكبير معنيش ين است كه زوال و انتقال و نيز تغيير و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد.

و هفتمين تكبير يعنى؛ بدان كه خداوند سبحان همچون ديگر اجسام، داراى أبعاد و جوارح نيست.

سپس در ادامه فرميش خود فرمود:

معناى ركوع آن است كه مى‌گويى: خداوندا! من به تو يمان آورده‌ام و از آن دست بر نمى‌دارم، گرچه گردنم زده شود.

و چون سر از ركوع بر مى‌دارى و مى‌گوئى: «سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ الحَمْدلله ربّ العالمين» يعنى؛ خداوندا! تو مرا از عدم به وجود آورده‌اى و من چيزى نبوده و نيستم، پس هستى مطلق تويى.

و هنگامى كه سر بر سجده فرود آورى، گويى: خداوندا! مرا از خاك آفريده‌اى؛ و سر بلند كردن از سجده يعنى؛ مرا از خاك خارج گردانده‌اى.

و همين كه دومين بار سر بر سجده گذارى يعنى؛ خداوندا! تو مرا در درون خاك بر مى‌گردانى؛

و چون سر بلند كنى گويى: و مرا از درون همين خاك در روز قيامت براى بررسى اعمال خارج مى‌گردانى.

و مفهوم تشهّد، تجديد عهد و ميثاق و اعتقاد به وحدانيت خداوند؛ و نيز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و وليت اهل‌بيت او عليهم صلوات الله مى‌باشد.

و معناى سلام، ترحّم و سلامتى از طرف خداوند بر بنده نمازگزار است، كه در واقع يمنى از عذاب قيامت باشد.

منبع:

مستدرك الوسائل، ج 4، ص 105، ح 5/ بحار الانوار:، ج 84، ص 253، ح 38.