تو همون حس غریبی که همیشه با منی
تو بهوونه ی هر عاشق واسه زنده بودنی


تو امید انتظاری تو دلای ناامید
مثل دیدن ستاره تو شبای ناپدید


چه غریبونه گذشتند جمعه های سوت و کور
هنوزم اما نرسیدی ای تجلی ظهور


با تو ام، با تو که گفتی، تکیه گاه عاشقایی
میدونم یه دنیا نوری، ساده ای، بی انتهایی


مث لالایی بارون، تو کویر بی صدایی
تو خود عشقی، میدونم، ناجی فاصله هایی



تو همون حس غریبی که همیشه با منی
تو بهوونه یه هر عاشق باسه زنده بودنی


تو امید انتظاری تو دلای ناامید
مثل دیدن ستاره تو شبای ناپدید


عمریه دلم گرفته گله دارم از جدایی
غایب همیشه حاضر تو کجایی، تو کجایی

 

                        بــى مهـــــر روى تو در دیده نور نیســــت

                                                        در محفـلى كه ذكر تو نبود ســرور نیـــــست

                      مانقد عمر بانتظار قدومت سپـــــــرده ایم

                                                        بنماى رخ كه عاشق مسكین صبور نیــست

                      ظلمت سراست مهد زمین بى حضور تو

                                                      در غیــــبت زمـــــانه بجز ظــلم و زور نیــست

 

 کدام گوشه ی دنیا نهفته روی چو ماهت

                                        اله من ز که پرسم نشان یوسف چاهت

 

                        چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید

                         تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت

 

                                        به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم

                                    یواشکی من و این چشم های مانده به راهت

 

                    هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم

                     صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت

 

                                     چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت

                                     نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت

 

                   چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت

                  چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت

 

                                          چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت

                                      به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت

                

                  شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی

                   خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت

 

                                      تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند

                                  به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت

 

                دعاترین دعاها همین دعای نگار است

                امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت

 

 

 

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی
چه بغض ها که در گلو رسوب شد نیامدی
خلیل آتشین سخن، تیر به دوش بت شکن
خدای ما دوباره سنگ و چوب شد، نیامدی
برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم نه
ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی
تمام طول هفته را به انتظار جمعه ها
دوباره صبح، ظهر، نه!غروب شد نیامدی
*******
بیا برای فرج روز و شب دعا کنیم