نام : جعفر (به معنى نهر جارى پرفایده)
کنیه: ابو عبداللّه  لقب: صادق
پدر: حضرت محمد بن على (ع)
مادر: معروف به ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر

 

تاریخ ولادت : یکشنبه ۱۷ ربیع الاول ، سال ۸۳ هجرى

مکان ولادت : مدینه     مدت عمر مبارک : ۶۵ سال
علت شهادت: مسمومیت   قاتل ملعون: منصور دوانیقى (خلیفه عباسى)

زمان شهادت : یکشنبه ۲۵ شوال ، سال ۱۴۸ هجرى

 

 

 

 

عن الصّادق علیه السلام انّ ارض الكعبة قال مَن مِثلى و قد بنى بیت اللّه على ظهرى یاتینى النّاس من كل فجّ عمیق و جعلت حرم اللّه و امنه ، فاوحى اللّه الیها كفّى و قرّى ما فضل ما فضّلت به فیها اعطیت ارض كربلا الّا بمنزلة الّا برّة غمت فى البحر فحملت من مأ البحر و لولا تربة الحسین علیه السلام ما فضّلتك و لولا ما ضمّنة كربلا لما خلقتك و لا خلقت الذّى افتخرت به فقرىّ و استقرّى و كونى دنیا متواضعا ذلیلا مهیمنا غیر مستنكف و لا مستكبر لارض كربلا والّا مسخنده و هویت بك فى نار جهنّم .

 

حامی حوزة اسلام سید اجل میر حامد حسین طاب ثراه در عبقات از معاهده التنصیص نقل كرده كه محمد بن سهل صاحب كمیت گفت كه من و كمیت داخل شدیم بر حضرت صادق علیه السلام در ایام تشریق كمیت گفت فدایت شوم اذن می‌دهی كه در محضر شما چند شعر بخوانم فرمود این ایام عظیم و محترم است،‌ كنایت از آنكه شایسته نیست در ایام شریفه خواندن شعر.

 

حامی حوزة اسلام سید اجل میر حامد حسین طاب ثراه در عبقات از معاهده التنصیص نقل كرده كه محمد بن سهل صاحب كمیت گفت كه من و كمیت داخل شدیم بر حضرت صادق علیه السلام در ایام تشریق كمیت گفت فدایت شوم اذن می‌دهی كه در محضر شما چند شعر بخوانم فرمود این ایام عظیم و محترم است،‌ كنایت از آنكه شایسته نیست در ایام شریفه خواندن شعر.

 

و نیز ابن قولویه به سند معتبر از داود رقی روایت كرده است كه گفت روزی در خدمت حضرت صادق علیه السلام بودم كه آب طلبید چون بیاشامید آب از دیده‌های مباركش فرو ریخت و فرمود ای داود خدا لعنت كند قاتل حسین علیه السلام را، پس فرمود هر بنده‌ای كه آب بیاشامد و یاد كند آن حضرت را و لعنت كند بر قاتل او البته حق تعالی صد هزار حسنه برای او بنویسد و صد هزار گناه از او رفع كند و صد هزار درجه برای او بلند كند و چنان باشد كه صد هزار بنده آزاد كرده باشد و در روز قیامت با دل خنك و شاد و خرم مبعوث گردد.

کسانیکه تا آخر عمرشان مدام می گریستند

 

شیخ جلیل كامل جعفر بن قولویه در كامل از ابن خارجه روایت كرده است كه گفت روزی در خدمت حضرت صادق علیه السلام بودیم و جناب امام حسین علیه السلام را یاد كردیم حضرت بسیار گریست و ما گریستیم، پس حضرت سر برداشت و فرمود كه امام حسین علیه السلام می‌فرمود: كه منم کشتهء گریه و زاری، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی كند مگر آنكه گریان می‌گردد. و نیز روایت كرده است كه هیچ روزی حسین بن علی علیه السلام نزد جناب صادق علیه السلام مذكور نمی‌شد كه كسی آن حضرت را تا شب متبسم بیند و در تمام آن روز محزون و گریان بود و می‌فرمود كه جناب امام حسین علیه السلام سبب گریة هر مؤمن است.

رسول خدا (ص) :

 کسی که برای رفع نیاز برادر مومن خود کوشش نماید مانند این است که نه هزار سال خداوند متعال را عبادت نموده در حالی که روزها را روزه گرفته و شب ها را هم شب زنده داری نموده. 

علاوه بر مطالب فوق ، انتخاب راه دین ، امرى كاملا عقلانى ومنطقى است ؛ زیرا انسان عاقل همیشه احتمال خطر را خصوصا اگر مهم باشد، جدّى مى گیرد.

در جمعى كه به مسافرت مى روند، آن كسى بر مبناى عقل و خرد گام برمى دارد كه هنگام سفر و احتمال خطر، چیزهایى با خود برمى دارد، طنابى براى بكسل كردن ، زنجیر چرخى براى یخبندان ، جك و زاپاسى براى پنچرى ، چراغ قوّه اى براى تاریكى و چوب و چماقى براى حمله دزدى مسلح .

فطرت ، بر وزن خلقت و به معناى آن است . هر نوع احساسى در انسان كه در پدید آمدن آن ، استاد و مربّى و تمرین نقش نداشته ، و امرى دائمى و همیشگى ، در همه مردم ، همه مكان ها و همه زمان ها باشد، از آن احساس ، گاه به فطرت و زمانى به غریزه تعبیر مى شود. البتّه معمولا غریزه به آن سرى از احساسات و تمایلات گفته مى شود كه در حیوان و انسان ، هر دو باشد، مانند احساس گرسنگى و تشنگى . آرى ، نشانه فطرى بودن یك موضوع همان عمومیّت آن است . مثلا علاقه مادر به فرزند، فطرى است ، یعنى احساسى است كه بدون معلّم و مربّى و تلقین ، در آفرینش او نهفته شده و عمومیّت دارد، یعنى در هر زمان و مكان و در هر رژیم و نظامى ، این علاقه را در مادران خواهید یافت .

فطرت ، گاهى كاملاً آشكار و گاهى غبار آلود است . در اینجا مناسب است از چیزهایى كه مانع درخشش فطرت است و چون تكّه اى ابر و یا توده اى غبار روى امور فطرى را مى پوشاند نام ببریم .
1- تقلید كوركورانه از دیگران .

2- رفاه گرایى و غوطه ور شدن در مادّیات .

ای ماه خون! بار دیگر از راه میرسی و با نسیم گرم کربلایی، قصه آلاله های سرخ را به گوش جان میرسانی . دوباره سکوت تاریخ را در هم می شکنی و بعض ناله را از تنگنای حنجره ها آزاد می کنی، بار دیگر از راه میرسی و برف سکوت را با آفتاب عشقی که بر آسمان سینه داری، آب می نمایی و آن را به اقیانوس خروشان فریاد می رسانی