ارباب صدای قدمت می آید

هنگامه اوج ماتمت می آید

ما در تب داغ و غم تو می سوزیم

یك روز دگر محرمت می آید

"صلی الله علیك یا اباعبدالله"

السلام علی الحسین و علی علیّ بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

ابراهیم علیه السلام به سرزمین کربلا رسید. آرام آرام با مرکبش می‌گذشت که ناگهان به گودال قتل‌گاه رسید و اسب، او را به زمین زد. ابراهیم علیه السلام زبان به استغفار گشود و عرض کرد: خدایا! از من، چه خطایی سر زده است که به این بلا دچار شدم؟
جبرئیل نازل شد و عرض کرد: «ای ابراهیم! از تو گناهی سر نزده است. در این سرزمین، فرزند آخرین فرستاده خدا، ـ محمدبن عبدالله ـ را به قتل می‌رسانند.

محتشم چشمانش را كه باز كرد به اطراف حركت داد. تاریكى بود و سكوت و نور كم فروغ شمعى كوچك. صداهایى از دوردست خیال، درهم و برهم كه موج برمى داشت و اوج مى گرفت.
دردى ویران كننده بر رخش پاشیده بود لبهایش لحظه اى لرزید و بغض را در سینه اش كشت. احساس كرد غمى به سنگینى عالم بر دلش سنگینى مى كند، غمى كه اگر بر كوه فرود مى آمد مى شكست و فرو مى ریخت.
انگار همین دیروز بود. گفل زندگیش، پسر دلبندش1 پیش رویش سوخت و پرپر شد. دلش ازدست روزگار سر رفت. دیگر زندگى و شعر برایش بى معنا شده بود. ادباى كاشان و شعراى معاصر در رثاى فرزندش بسیار سروده بودند، حتى خودش هم مرثیه اى غرّا در عظمت این واقعه سروده بود. امّا درد او را این چیزها درمان نمى كرد.

با هم صدا کردند ماتم های عالم را
وقتی جدا کردند همدم های عالم را

از ع‍ِطر یاسم بادهای باغ های دور
از یاد می‌بردند مریم‌های عالم را

انگار یک جا بر سرم آوار می‌کردند
تیغ تمام ابن‌ملجم‌های عالم را

تا صبح بر گلبرگ زردش گریه خواهم کرد
شرمنده خواهم کرد شبنم‌های عالم را

من پشت پرچین بهشت کوچکم دیدم
هیزم به دوشان جهنم‌های عالم را

ما‌هم هلالی می‌شد و من در حلولی سرخ
می‌دیدم آغاز محرم های عالم را

خیل ملك ملتجى بنام ابوالفضل (ع )

جن و بشر سر بسر غلام ابوالفضل (ع )

هر كه بود در دلش فروغ ولایت

مى شود آگاه از مقام ابوالفضل (ع )

بوسه بخاك درش زنند به اخلاص

پادشهان بهر احترام ابوالفضل (ع )

بر سر بام جهان همیشه نوازد

كوى شهامت فلك بنام ابوالفضل (ع )

اهل وفا نیست هر كسى كه نیاموخت

درس وفادارى از مرام ابوالفضل (ع )

ساقى دوران بدشت كرببلا ریخت

باده رنج و الم بجام ابوالفضل (ع )

جور مخالف ببین كه بر لب دریا

خشك شد از قحط آب كام ابوالفضل (ع )

گشت قیامت بپا بخیمه چو دیدند

در پى آب روان قیام ابوالفضل (ع )

چشم فلك خیره شد چو دید بمیدان