عزادارى، احیاء خط خون و شهادت

 

زندانى كردن (نور) در حصار شب، شیوه كهن ستمگران حاكم، در برخورد و مقابله با (حق) بوده است. خطّ فكرى و سیاسى امامان شیعه، از همین رو همواره از سوى قدرتها، مورد تضییق و محدویت و انزواى تحمیلى قرار گرفته بود.
طبیعى است كه در چنان شرایط، نوشتن و گفتن و سرودن و نشر تفكر و راه و خطّ آنان، از اسلوبهاى مؤ ثّر شیعه به حساب مى آمد و پیروان حق، با زبان و قلم و شعر و مرثیه و اشك و عزادارى، در (احیاء امرائمّه) و زنده نگهداشتن حماسه ها و بیان فضایلشان تلاش مى كردند.
در آن عصر خفقان، طرح (خط امامان)، نوعى مبارزه سیاسى - اجمتاعى بود و خطرها در پى داشت.

ذكرها و یادها، جهاد بود

 

جلسات انس و دیدار شیعیان، وسیله اى براى الهام گیرى و یافتنِ محورهاى (وحدت مكتبى) به حساب مى آمد و شعر و مرثیه و نوحه و گریستن و عزادارى بر شهیدان كربلا و سیدالشهدا و مظلومیّت اهل بیت علیهم السّلام در آن عصرِ (نتوانستن)ها، ابعادى از مساءله زنده نگهداشتن مشعل حق و دعوت به (نور) و (ایمان) بود.
سروده هاى موضعدار شاعران شیعى، آنچه كه به اهل بیت مربوط مى شد، بطورعمده دو محور اساسى داشت:
1 - مدایح
2 - مراثى
استفاده ازمدح و مرثیه، همواره بعنوان اهرمى در دفاع ازحق ومبارزه باحكومتهاى جور، مورداستفاده قرار مى گرفت.
برپایى مراسم سوگوارى براى ائمّه و احیاى خاطره شكوهمند و الهام بخش حیات و جهاد و شهادتشان، همواره در تاریخ، حركت آفرین و بیدارگر بوده است.
سنّت شعر گفتن و مرثیه خواندن و گریستن و گریاندن در مجالس سوگ اهل بیت نیز، مورد تشویق و دستور امامان بود، چرا كه عزادارى، رساندن صداى مظلومیّت آل على به گوش مسلمانان بود و رسالتى عظیم داشت. اقامه مجالس به یاد آنان، بیان رنجهاى جانكاه پیشوایان حق و خون دلهاى ائمه عدل، فاش ساختن و آشكار كردنِ ناله مظلومانه آنان در هیاهوى پرفریب اغواگران بود و عزادارى براى شهید، انتقالِ فرهنگ شهادت به نسلهاى آینده تلقّى مى شد... و این خط همچنان ادامه یافت، تا اكنون " 1 ".
در اینگونه مجالس، احساس و عاطفه، به كمك شعور مى آید و مكتب عاشورا زنده مى ماند و اشك، زبان گویاى احساسهاى عمیق یك انسان متعهّد و پاى بند به خطّ حسینى و كربلایى است.
اشك، دلیل عشق است و نشانه پیوند.
اشك، زبان دل است و شاهد شوق.
دلى كه به حسین علیه السّلام و اهل بیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله عشق دارد، بى شك در سوگ آنان مى گرید و با این گریه، مهر و علاقه درونى خود را نشان مى دهد و گریه بر حسین علیه السّلام تجدید بیعت با (كربلا) و فرهنگ شهادت است و امضاى راه خونین شهیدان.

بسم الله الرحمن الرحیم

  السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

  السلام علیک یا صاحب الزمان 

   

 

به بهانه وداع با ماه محرم

در خم گیسوی تو

محمدرضا حبیب الهی

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدای

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

ای خدای علی اصغر!

نسزد که بی تابی کند کودک عطشان جانمان که تشنه ی توست؟

ای خدای رقیه!

در این خرابه ی تاریکی ها، سر به دامان مهر که بگذارد دل خسته و سیلی خورده ی ما که منزل به منزل در پی توست؟

گذشتن از پوسته دین و رسیدن به لبّ و لبابِ مکتب انبیا، در گرو معرفت والاتر و جان پاک‌تر و عشق برتر به «هستی آفرین» است.
در مکتب وحی، آنچه بیشترین و بالاترین جایگاه ارزشی را دارد، «عشق به خدا» است. این محبت، از معرفت سرچشمه می‌گیرد و آن که خدا را شناخت، در او فانی می‌شود و محبت آن محبوب ازلی و ابدی، سلطان اقلیم وجودش می‌شود و اوست که فرمان می‌راند و عبد، عاشقانه و مشتاقانه اطاعت و امتثال می‌کند.
بعد عرفانی دین، دلدادگی ویژه‌ای است که میان بنده و خالق پدید می‌آید و نتیجه آن، «صبر»، «رضا»، «تسلیم»، «شوق»، «اخلاص»، «یقین»، «اطمینان نفس»، «قرب به حق»، و این‌گونه جلوه‌های مقدس است. در سایه این تجلی الهی است که بنده، «خود» را نمی‌بیند و جز «او» را نمی‌شناسد و جز «پسند» او را نمی‌جوید.

طبع می‏خواهد که وصف زینب کبرى کند لیک، قطره کى تواند صحبت از دریا کند؟ توسن طبعم در اینجا پاى در گل مانده است مرغ بی‏پر چون سفر بر عرصه عنقا کند؟ نطق گویا عاجز است از شرح و ذکر وصف او کى تواند خامه مدح آن ملک‏سیما کند؟ جد پاکش مصطفی، باب کبارش مرتضاست مادرش زهرا که مدحش ایزد یکتا کند چون حسین و چون حسن دارد برادر، هر یکی ناز بر موسى بن عمران، فخر بر عیسى کند در شهامت‏ بود وارث بر على مرتضی همت والاى او تفسیر " کرمنا " کند دختر زهرا که در حجب و حیا و عصمتش نقش مادر را به خوبى در جهان ایفا کند