از خدام ستیر اسدی روایت شده است که چون علی بن حسین علیه السلام را با زنان از کربلا آوردند، زنان اهل کوفه را دیدم زاری کنان و گریان چاک زده و مردان هم با آنها می گریستند.

زین العابدین علیه السلام بیمار بود و از بیماری ناتوان و به آواز ضعیف آهسته گفت: « اینان بر ما گریه می کنند! پس چه کسی ما را کشته است؟ » آن گاه زینب دختر علی بن ابی طالب علیه السلام به سوی مردم اشاره کرد که خاموش باشید! دمها فرو بسته شد و زنگ شتران از نوا باز ایستاد. هرگز زنی پرده نشین را خوش سخن تر از وی ندیدم.

مقدمه

دیر زمانی است که مرسوم است در مراسم های عزاداری اهل بیت (علیهم السّلام) مدح و صفات امامان شیعه رابازگو می کنند. این کار دو اثر دارد.نخست اینکه حاضران در جلسه با ویژگی ها و امتیازات خاص آنان آشنا می شوند و معرفت شان نسبت به مقام آن بزرگواران بیشتر می شود . این ثمر عقلانی و معرفتی بسیار با اهمیت است . اثر دیگر این است که مخاطب با امام خویش ارتباط روحی و عاطفی برقرار می کند و روان او آرامش می یابد. در حقیقت در این مراسم ها هم دل و هم عقل تغذیه می شود.و هر کدام بهره خود را می برند.اما از آنجایی که برخی می خواهند شور و شوق بیشتری در جلسه حاصل شود و مخاطب بیش از پیش شگفت زده شود و ندبه کند، می کوشند سخنانی را به امامان شیعه نسبت دهند که بیش از شأن ومقام آنان است.

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

السلام علیک یا صاحب الزمان 

 

 

 

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند
اول صلا به سلسله ی انبیا زدند

 

نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید
زان ضربتی که بر سر شیرخدا زدند

 

آن در که جبرئیل امین بود خادمش
اهل ستم به پهلوی خیرالنساء زدند

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

السلام علیک یا صاحب الزمان 

 

 

  روضه امام زمان (عج) بر جد مظلومش حسین (ع)

 

أَلسَّلامُ عَلَیْك َ وَ عَلى ابآئِك َ الطّاهِرینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْك َ وَ عَلى أَبْنآئِكَ الْمُسْتَشْهَدینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْك َ وَ عَلى ذُرِّیَّتـِك َ النّـاصِرینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْك َ وَ عَلَى الْمَلآئِكَةِ الْمُضاجِعینَ، أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتیلِ   الْمَظْلُومِ، أَلسَّلامُ عَلى أَخیهِ الْمَسْمُومِ ، أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْكَبیرِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضیـعِ الصَّغیرِ، أَلسَّلامُ عَـلَى الاَْبْدانِ السَّلیبَةِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْعِتْرَةِ الْقَریبَةِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَدَّلینَ فِى الْفَلَواتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النّازِحینَ عَنِ الاَْوْطانِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَدْفُونینَ بِلا أَكْفان ، أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحْتَسِبِ الصّابِرِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر، أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ التُّرْ

 

شورش بلبلان سحر باشد
خفته از صبح بی‌خبر باشد

تیرباران عشق خوبان را
دل شوریدگان سپر باشد

عاشقان کشتگان معشوقند
هر که زندست در خطر باشد

همه عالم جمال طلعت اوست
تا که را چشم این نظر باشد

کس ندانم که دل بدو ندهد
مگر آن کس که بی بصر باشد

آدمی را که خارکی در پای
نرود طرفه جانور باشد

گو ترش روی باش و تلخ سخن
زهر شیرین لبان شکر باشد

عاقلان از بلا بپرهیزند
مذهب عاشقان دگر باشد

پای رفتن نماند سعدی را
مرغ عاشق بریده پر باشد

 

جود و بخشش

امام رضا، بسیار احسان می‌کرد و صدقه می‌داد و بیشتر صدقات او پنهانی و در شب‌های تاریک بود.

عمر بن خلاد روایت کرد:

«	هرگاه امام رضا غذا میل می‌کرد، کاسه بزرگی نزدیک خود می‌گذاشت و از هر غذایی که در سفره بود از بهترین آن‌ها مقداری بر می‌داشت و در آن کاسه می‌گذاشت و امر می‌فرمود که بین بیچارگان پخش کنند.