سعدی می گوید: شنیدم بازرگانی صد و پنجاه شتر بار داشت و چهل غلام خدمتکار( که شهر به شهر برای تجارت

 حرکت می کرد) یک شب در جزیره ی کیش واقع در خلیج فارس مرا به حجره خود دعوت کرد به حجره اش رفتم ,از

 آغاز شب تا صبح , آرامش نداشت مکرر پریشان گویی می کرد و می گفت:

 " فلان انبارم در ترکستان است و فلان کالایم در هندوستان است, و این قباله و سند فلان زمین می باشد و فلان چیز در

 گرو فلان جنس است, و فلان کس ضامن فلان وام است , در آن اندیشه ام که به اسکندریه بروم که هوای خوش دارد,

 ولی دریای مدیترانه توفانی است, ای سعدی! سفر دیگری در پیش دارم ,اگر آن را انجام دهم, باقیمانده عمر گوشه نشین

این یک داستان واقعی  است

اون شب وقتی به خونه رسیدم دیدم همسرم مشغول آماده کردن شام است. دستشو گرفتم و گفتم: باید راجع به یک موضوعی باهات صحبت کنم. اون هم آروم نشست و منتظر شنیدن حرف های من شد. دوباره سایه رنجش و غم رو توی چشماش دیدم. اصلا نمی دونستم چه طوری باید بهش بگم، انگار دهنم باز نمی شد. هرطور بود باید بهش می گفتم و راجع به چیزی که ذهنم رو مشغول کرده بود، باهاش صحبت می کردم. موضوع اصلی این بود که من می خواستم از اون جدا بشم. بالاخره هرطور که بود موضوع رو پیش کشیدم، از من پرسید چرا؟! اما وقتی از جواب دادن طفره رفتم

یکی از شاگردان شیخ رجبعلی خیّاط (نکوگویان) ، در توصیف او می گوید : مرحوم شیخ ، از کسانی بود که وجود او را خدا مسخر کرده بود. او غیر از خدا نمی توانست ببیند. او هر چه می دید ، از خدا می دید هر چه می گفت از خدا می گفت. اوّل و آخر کلامش خدا بود ؛ چون عاشق خدا بود. او عاشق خدا و اهل بیت (ع) بود. هر چه می گفت ، از آنها می گفت .مقدّس بودن ، غیر از عاشقی است .شیخ رجبعلی ، عاشق بود .هنر او محبت خدا و کار برای خدا بود. کسانی که در معنویات عاشق اند ، چشمهایشان نشان می دهد. چشمهای او چشمهای معمولی نبودند. گویا چیزی غیر از خدا نمی دید.

تا حد امکان هر چه کمتر دربارۀ آرزوهای خود صحبت کنید. آن هم تنها با کسانی که به شما دلگرمی و الهام می بخشند. چون دنیا پر از آدم هایی است که "نفوس بد" می زنند. مردمی که تنها بلدند بگویند: " اینکه محال است" یا " واقعا که تو زیادی بلند پروازی".

همه ما قربانی زبان خویشیم. عضوی که آرام‌پذیر نیست. به ندرت پیش از تکلّم می‌اندیشیم. حتی در خواب هم حرف می‌زنیم.

روزگاری مردی پیکان‌ساز در دهکده‌ای کوچک در هند زندگی می‌کرد. یک روز وقتی مشغول ساخت و پرداخت دقیق تیر بود سپاهیان پادشاه از آنجا گذر می‌کردند. سپاهیان عبور نمودند و او سر خود را بلند نکرد.