او مي‌گويد: بچه كه بودم پدرم مرد. مادرم مي‌گويد به خاطر مصرف زياد مواد فوت كرد. از وقتي به ياد دارم ناپدري در خانه ما بوده است. من او را دوست ندارم و هميشه من و خواهران و برادرانم را اذيت مي‌كند. ناپدري‌ام خرده‌فروش مواد است. مادرم بعد از مرگ پدرم با او ازدواج كرد. او و ناپدري‌ام با هم مواد مصرف مي‌كردند. من از اين موضوع ناراحت بودم. دوست نداشتم شرايط زندگي‌ام آن طور كه آنها ساخته بودند باشد. زماني تصميم گرفتم فرار كنم كه ناپدري‌ام شرايط را از آنچه بود برايم سخت‌تر كرد. من فقط 14 سال داشتم. او مي‌خواست زندگي را براي من تلخ‌تر از آنچه بود، بكند. او مي‌خواست مرا به عقد يكي از دوستان خرده فروش خود دربياورد. هرچند من خودم چندبار مواد مصرف كرده بودم اما معتاد نبودم و نمي‌خواستم با مردي معتاد و قاچاقچي زندگي كنم. شرايط روحي من خيلي بد بود. او و مادرم اصرار داشتند كه من با آن مرد زشت و كثيف ازدواج كنم. هيچ علاقه‌اي به آن مرد نداشتم و مي‌دانستم كه آدم بدي است.

مرضيه از تصميمش براي فرار مي‌گويد: روز حادثه خيلي به من فشار آوردند. مادرم مي‌گفت او مي‌تواند پول در اختيارت بگذارد و زندگي راحت‌تري داشته باشي اما من مي‌دانستم كه اين حرف مادرم به‌خاطر راضي كردن من است. ناپدري‌ام با آن مرد خرده حسابي داشت و من قرباني اين خرده حساب بودم. خيلي سخت بود كه بتوانم اين كار را بكنم. چند‌بار تا مرز ازدواج رفتم اما برگشتم. واقعا از آن مرد بدم مي‌آمد. هربار كه مي‌آمد آنقدر مي‌ترسيدم و از او بدم مي‌آمد كه قلبم به تپش مي‌افتاد. ديگر نتوانستم آن همه فشار را تحمل كنم. شب بود كه از خانه فرار كردم. ناامني‌اي كه در خانه داشتم آنقدر بود كه خيابان را به خانه ترجيح دادم. زندگي در خيابان كابوس بود.