گردم و دیگر به سفر نروم."

 پرسیدم: آن کدام سفر است که بعد از آن ترک سفر می کنی و گوشه نشین می گردی؟

 در پاسخ گفت: می خواهم گوگرد ایرانی را به چین ببرم,که شنیده ام این کالا در چین بهای گران دارد, و از چین کاسه

 ی چینی بخرم و به روم ببرم , و در روم حریر نیک رومی بخرم و به هند ببرم و در هند فولاد هندی بخرم و به شهر

 حلب سوریه ببرم, و در آنجا شیشه و آینه ی حلبی بخرم و به یمن ببرم ,و از آنجا لباس یمانی بخرم و به پارس همان

 ایران بیاورم, بعد از آن تجارت را ترک کنم و در دکانی بنشینم( به این ترتیب یک سفر او به چندین سفر طول و دراز

 مبدل گردید).

 او اینگونه اندیشه های دیوانه وار را آنقدر به زبان آورد که خسته شد و دیگر تاب گفتار نداشت, و در پایان گفت:

 ای سعدی! تو هم سخنی از آنچه دیده ای و شنیده ای بگو گفتم:

 آن شنیدنی که در اقصای غور            بار سالاری بیفتاد از ستور

 گفت: چشم تنگ دنیا دوست را           یا قناعت پر کند یا خاک گور