ژاپنی ها عاشق ماهى تازه هستند.  اما آبهاى اطراف ژاپن سالهاست که ماهى تازه ندارد. بنابر این براى غذا رساندن به جمعیت ژاپن قایقهاى ماهیگیرى، بزرگتر شدند و مسافت هاى دورترى را پیمودند. ماهى‌گیران هر چه مسافت طولانی‌ترى را طى مى‌کردند به همان میزان آوردن ماهى تازه بیشتر زمان را به خود اختصاص می داد . اگر بازگشت بیش از چند روز طول مى کشید ماهیها دیگر تازه نبودند و ژاپنی‌ها مزه این ماهى را دوست نداشتند .  بـراى حـل ایـن مـساله، شـرکتـهاى مـاهـیگـیرى فـریزرهایى در قایقهایشان تعبیه کردند. آنها ماهیها را مى‌گرفتند و آنها را روى دریا منجمد مى کردند. فریزرها این امکان را براى قایقها و ماهیگیران ایجاد کردند که دورتر بروند و مدت زمان طولانی‌ترى را روى آب بمانند .   اما ژاپنی‌ها مزه ماهى تازه و منجمد را متوجه مى‌شدند و مزه ماهى یخ زده را دوست نداشتند. بـنابرایـن شرکتهاى ماهیگیرى مخزن هایى را در قایقها کار گذاشتند و ماهیها را در مخازن آب نگهدارى مى‌کردند. ماهیها پس از کمى تقلا آرام مى شدند و حرکت نمى کردند. آنها خسته و بى رمق، اما زنده بودند .متاسفانه ژاپنی‌ها هنوز هم مى توانستند تفاوت مزه را تشخیص دهند . زیرا ماهیها روزها حرکت نکرده و مزه ماهى تازه را از  دست داده بودند . باز هم ژاپنی‌ها مزه ماهى تازه را نسبت به ماهى بى حال و تنبل ترجیح مى دادند .پس شرکتهاى ماهیگیرى به گونه اى باید این مساله را حل مى کردند .