شما خودتان چگونه بیان و زبانی دارید ؟ تلخ یا شیرین ؟ گزنده یا مرهم گزارنده ؟

آیا با دیگران همان گونه صحبت می کنید که دوست دارید دیگران با شما آن چنان حرف بزنند و خطاب کنند ؟

پذیرایی از دیگران ، همیشه با غذا و میوه و شیرینی نیست .

گاهی پذیرایی ، با یک کلام خوب و سخن شایسته است . این اکرام ، بالاتر از تغذیه و اطعام است ؛ زیرا گفتار شایسته و زیبا ، غذای روح است .

کلام تشویقی و آفرین و مرحیا گفتن بر عمل شایسته ی دیگری نیز ، از این گونه صالحات است . باز هم از امام صادق علیه السلام بشنویم :

هر کس به برادر دینی خود " مرحبا " بگوید ، خدای متعال تا روز قیامت برای او مرحبا و آفرین می نویسد . ( وسائل الشیعه – ج 14 – ص 192)

غیر از پاداش الهی ، تاثیرات اجتماعی " خوشگویی " در نرم ساختن دلها و جلب عاطفه ها و استوار ساختن رابطه ها مشهود است . آنکه خوش سخن باشد ، از دیگران نیز کلامی نیکو می شنود . " این جهان کوه است و فعل ماندا " و البته که حرف و سخن ما هم در کوهستان زندگیها انعکاس دارد و خوی آن به خود ما منعکس می شود .

کسی که گفتار مودبانه داشته باشد ، دیگران نیز با او مودبانه سخن خواهند گفت . وگرنه ... " کلوخ انداز را پاداش سنگ است . " از کلام مولا علی علیه السلام است که :

" اجملوا فی تسمعوا جمیل الجواب "

زیبا خطاب کنید ، تا جواب ریبا بشنوید . ( غرر الحکم – چاپ دانشگاه – ج 1 – ص 139 )

کیفیت برخورد ما با انسانهای دیگر ، همان نتیجه را به ما بر می گرداند . ادب ، ادب می آورد و فحش ، بدزبانی و اهانت متقابل را در پی دارد .