اسمش یوسف بود 

 اما به خاطر انضباط و لفظ قلم حرف زدنش ما بهش می گفتیم  " جناب سرهنگ ",

 یه دو سالی میشد اسیر شده بود و با ما تو یه اردوگاه بود.

 بنده خدا چند بار گفته بود تو رو خدا انقدر به من نگید " جناب سرهنگ " آخر یه

 روزی کار دستم میده !

 ولی تا اومدیم تمرین کنیم و بهش نگیم " جناب سرهنگ " باز از دهن یکی از بچه ها

 می پرید و دوباره میشد " جناب سرهنگ "...

 تا اینکه یه روز در آسایشگاه باز شد و یه عده عراقی ریختن تو آسایشگاه و فرماندشون

 فریاد زد سرهنگ یوسف بیا بیرون..!!

 یوسف انگاری برق 3 فاز از سرش پریده باشه بیرون , پا شد..

 محمود که داداشش سرباز بود به یوسف گفت: چشمم روشن سرهنگ بودی و ما خبر

 نداشتیم؟!

 یوسف با یه خنده ی غمناک گفت که اشتباه شده من .. من ..

 مامور عراقی بهش گفت: حرفی نباشه , خفه , چیزی نگو, ببرید اینو........

 تا اومدیم به خودمون بجنبیم یوسف رو با دست های بسته بردن و دست ما به هیچ جایی

 بند نبود; مدتی گذشت و ما از یوسف خبری نداشتیم و دلنگران بودیم که چه بلایی سر

 بنده خدا اومده , ناراحت بودیم که شوخی شوخی کار دستش داده بودیم.

 چند ماه بعد یکی از بچه ها که به سختی بیمار شده بود رو عراقی ها برای درمان بردن

 و بعد از اینکه خوب شد به اردوگاه ما برگشت تا اومد یهو حالش رو پرسیدیمو گفتیم

 چطوری؟

 خندید.... همان طور که می خندید گفت: بچه ها دیدم یوسف و یه جایی و..!

 همه ازش پرسیدیم یوسف!

 خوب بود, بد بود, حالش چطور بود؟!

 گفتش که : البته یه خورده خندید بعد گفت صبر کنید..به همه سلام رسوند و گفت از همه تشکر کن!

 گفتیم چطور مگه چی شده؟!... زنده ست ؟ ...  بدنش سالم؟!

 گفت: بله سالم .. بردنش اردوگاه ارشد , حالش خیلی خوبه ,جاش هم خیلی خوبه به

 هر حال از همه تشکر کرد..

 می خوره , می خوابه , ترجمه انگلیسی انجام میده وعراقی ها به خاطر اینکه " جناب

 سرهنگ " خیلی تحویلش می گیرن.

 اگر امکانش هست از این به بعد منو هم تیمسار صدا کنید!!!!!!!!!!!