و چون فُطرس در انجام وظائف الهى كُندى و سستى كرده بود، بال هایش شكسته و در آن جزیره مدّت هفت سال به عبادت خداوند مشغول گشت تا آن كه امام حسین علیه السّلام تولّد یافت .

وقتى فطرس مَلَك ، متوجّه عبور جبرئیل و همراهانش علیهم السّلام شد، سؤ ال نمود: اى جبرئیل ! كجا مى روى ؟

پاسخ داد: همانا خداوند متعال نعمتى - نوزاد - به محمّد صلّى اللّه علیه و آله عطا كرده است ؛ و مرا جهت ابلاغ سلام و تهنیت بر آن حضرت ماءمور گردانید.

فُطرس اظهار داشت : اگر امكان دارد، مرا نیز همراه خود ببرید، شاید محمّد رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله برایم دعائى كند.

جبرئیل تقاضاى فطرس را پذیرفت و به كمك همراهانش او را نیز با خود آوردند.

امام صادق علیه السّلام افزود: زمانى كه جبرئیل بر پیامبر خدا وارد شد، از طرف خداوند متعال ؛ و نیز از جانب خود به آن حضرت سلام و تبریك و تهنیت گفت ؛ و پس از آن موقعیّت فطرس را به عرض حضرت رسول رساند.

حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله فرمود: به فطرس بگو كه خود را به این نوزاد بمالد و سپس به مكان اولیّه خود مراجعت كند.

و چون فطرس خود را به قنداقه امام حسین علیه السّلام مالید، مشكلش برطرف شد، اظهار داشت : اى رسول خدا! امّت تو به زودى این نوزاد را به قتل خواهد رساند، هركس او را زیارت كند و یا بر او سلام و درود فرستد، در هر كجا و در هر موقعیّتى كه باشد، من براى جبران این كرامت ، سلام او را به حسین علیه السّلام ابلاغ خواهم كرد.

سپس فُطرس به سمت آسمان عروج كرد.