شجاعت و ایثارگری، یكی از صفات بارز و مثال زدنی مولای متقیان علی(ع) است. شجاعتی كه در جهت پیشبرد اهداف الهی و به ثمر رساندن مقاصد اسلام بود. شجاعتی كه یاد دلاوران روزگار را از دلهای مردم برد و نام دلیرانی را كه بعدها آمدند، بكلی از خاطره ها زدود.
1- شجاعت و چالاكی در كودكی
نوشته اند: دركودكی با هریك از هم سالان خود كشتی می گرفت آنها را بر زمین می كوبید. چنان سریع می دوید كه درحال دویدن به اسبهای تندرو می رسید و بر آنها سوار می شد.(5) امام(ع) خود فرمود: «من دركودكی، بزرگان و شجاعان عرب را به خاك افكندم و شاخه های بلند درخت قبیله ربیعه و مضر را درهم شكستم.»(6)
2- شهامت علی(ع) در نوجوانی
3- شجاعت بی همانندامام (ع)
شجاعت و قدرت بازو و قوام و قدرت روحی امام(ع) را با هیچ كس و با هیچ قدرتی نمی توان مقایسه كرد.
كسی كه دركودكی و نوجوانی سر سركشان و دلاوران را به خاك مالید، كسی كه صخره سنگ بزرگی را كه همه سپاهیان از كندن آن عاجز بودند، از جای كند تا آب روان را همه بنوشند؛ كسی كه تمام زخم های دشمن را از روبرو تحمل كرده و هرگز پشت به دشمن نكرده است؛ و كسی كه پیامبر اكرم به او فرمود:
اگر مردم شرق و غرب دربرابر علی(ع) بایستند، برهمه آنها غلبه می كند.( 8 )
و خود فرمود: «سوگند به خدا اگر تمامی عرب رو در روی من قرارگیرند، فرارنمی كنم.»
و در بزرگ ورودی خیبر را كه دهها نفر آن را باز و بسته می كردند با دست یداللهی خود از جای كند و بر روی خندقی قرارداد كه سربازان اسلام از آن عبور كنند و خود فرمود: «سوگند به خدا من اگر دشمنان را درحالی ملاقات كنم كه تمام روی زمین را پركرده باشند، باكی ندارم و وحشتی نخواهم كرد.»(9)
4- امام در میدانهای كارزار:
امام علی(ع) درجنگها درخط مقدم شركت می كرد و زره می پوشید و خود را به قلب سپاه دشمن می زد و چنان حملات شدیدی انجام می داد كه دشمن چون روباه درمقابلش می گریختند. نوشته اند درجریان جنگ با شورشیان بصره چند بارشمشیر امام (ع) خم شد و برای اصلاح به خیمه برگشت.
كسی كه اینطور خط شكن جبهه هاست و خود را درتمام جنگ ها درقلب سپاه دشمن فرو می برد. طبیعی است كه باید زخم های فراوانی برتن داشته باشد.
اما دو نكته درباره جراحات بدن مولا علی (ع) وجود داشت:
الف) همه زخمها درقسمت جلوی بدن او وجود داشت
ب) زخم ها، فراوان و عمیق بود. این بدان جهت بود كه امام به دشمن پشت نمی كرد و همواره درحالت پیش روی و خط شكنی و دفاع بود. نوشته اند زره امام تنها قسمت جلوی بدن را می پوشاند، زیرا نیازی نداشت تا پشت سر را حفظ كند.
5-پرچمدار رسول الله:
مولا علی (ع) درتمام جنگ همراه پیامبراكرم (ص) بود و پرچم رسول الله درموارد بسیاری بدست علی (ع) بود و درروز بدرهم دردست او قرار داشت. و چون «مصعب بن عمیر» در روز احد كه پرچم پیامبر را به دست خویش داشت كشته شد، رسول الله آن را به دست علی (ع) داد. علی (ع) شاهد جنگ بدربود و درآن شركت كرد، درحالی كه بیش از 20 سال نداشت (قول ابن سراج
6- امام (ع) و شمشیر پیامبر (ص):
درجنگ احد بود كه پیامبر اكرم و مولاعلی (ع) و یكی ازاصحاب درصحنه مانده بودند علی (ع) دربرابر حمله های دسته جمعی دشمن می ایستاد و آنها را پراكنده می كرد. بسیاری از افراد دشمن را كشت، دراین میان شمشیرش شكسته شد.
پیامبراكرم شمشیر خود را كه ذوالفقار نام داشت، به مولا علی (ع) داد، امام علی(ع) پیاپی بدون وقفه، با شمشیر از حملات دشمن جلوگیری می كرد، سراسر بدنش مجروح شده بود و شناخته نمی شد جبرئیل برپیامبر(ص) نازل شد و گفت:
«ای محمد (ص)! برادری و فداكاری.یعنی این!»
پیامبر(ص) فرمود:
«انه منی و أنامنه» علی از من است ومن از او هستم جبرئیل گفت:«و من ازشما هستم» وحاضران زمزمه ای از طرف آسمان شنیدند كه می گفت:
«لاسیف الاذوالفقار، ولافتی! الاعلی:
شمشیری جز ذوالفقار نیست. وجوانمردی مانند علی (ع) وجود ندارد.» (10)
آری فداكاری مولای متقیان آنچنان شكوهمند بود، كه پیامبر(ص) افتخار می كرد كه علی (ع) ازاو است، وجبرئیل بزرگترین فرشته مقرب درگاه خدا، آرزو می نمود كه ازپیامبر(ص) و از علی(ع) باشد، یعنی دارای چنان فضائلی گردد كه پیامبر (ص) و علی (ع) دارای آن بودند.
.: RASEKHOON.NET:.
