امیرمؤمنان (ع) در خطبه 192 (قاصعه) می فرماید:
«فاعتبروا بما كان من فعل الله بابلیس، اذا احبط عمله الطویل، وجهده الجهید وكان قد عبد الله ستة آلاف سنة، لایُدری امن سنیّ الدنیا، ام من سنیّ الآخرة، عن كِبر ساعة واحدة، فمن بعد ابلیس یسلم علی الله بمثل معصیته، كلا ما كان الله سبحانه لیدخل الجنة بشرا بامر اخرج به منها ملكا، واستعیذو بالله من لواقح الكِبرْ، كما تستعیذون من طوارق الدهر، فلو رخّص الله فی الكبر باحد من عباده لرخّص فیه لخاصة انبیائه
ورسله، ولكنه سبحانه كره الیهم التكابر، ورضی لهم التواضع؛ از آنچه خدا در مورد ابلیس انجام داد، عبرت بگیرید زیرا اعمال طولانی و تلاش های فراوان او را بر اثر تكبر از بین برد. خدا را شش هزار سال عبادت كرد كه معلوم نیست از سال های دنیوی است یا اخروی اما با ساعتی تكبّر همه را نابود ساخت! پس چگونه ممكن است كسی پس از ابلیس همان معصیت را بكند اما سالم بماند؟! نه هرگز چنین نیست! خدا هیچ گاه انسانی را به خاطر عملی داخل بهشت نمی كند كه در اثر همان كار فرشته ای را از آن بیرون كرده باشد. در مورد تاثیرات بدی كه تكبّر در قلب ها می گذارد، به خدا پناه ببرید، همان گونه كه در حوادث سخت و مشكلات زندگی به او پناه می برید. اگر خدا اجازه می داد كسی تكبّر بورزد، حتما آن را مخصوص پیامبران و رسولانش می ساخت اما تكبّر و خود بزرگ بینی را برای همه آنان منفور شمرده، تواضع و فروتنی را برایشان پسندیده است.»
