از من مپوش چهره كه من دل شكسته ام

خود آگهى كه چشم امیدم به سوى توست

كردى وفا و تشنه برون گشتى از فرات

اى آن كه عِرض آب بقا ز آبروى توست

آمد حسین (ع ) بر سر تو دید پیكرت

در خاك و خون فتاده ز جور عدوى توست

آثار انكسار عیان شد به چهره اش

وقتى كه دید غرقه به خون روى و موى توست

گفتا ز جاى خیز تو اى یار و یاورم

بنگر خمیده پشت من از هجر، روى توست