دوم آن که چون معصیتی خواهی کرد از مُلک خدای ـ تعالی ـ بیرون شو». گفت: «این سخن دشوارتر است. چون مشرق و مغرب بلاد الله است، من کجا روم؟». ابراهیم گفت:«نیکو بُود که ساکن بلاد او باشی و در وی عاصی باشی؟ سیوم آن که چون معصیتی کنی، جایی کن که خدای ـ تعالی ـ تو را نبیند». مرد گفت: «این چگونه باشد، که او را عالم الاسرار است.» ابراهیم گفت: «نیکو بُود که رزق او خوری و ساکن بلاد او باشی، و از او شرم نداری و در نظر او معصیت کنی؟ چهارم آن است که چون ملک الموت به قبض جان تو آید، بگو که: مهلتم ده تا توبه کنم ». گفت: «او از من این قبول نکند.» گفت: «پس چون قادر نیستی که ملک الموت را یک دم از خود دور کنی، تواند بود که پیش از آن که بیاید توبه کنی. پنجم چون منکر و نکیر بر تو آیند، هر دو را از خود دفع کنی». گفت: «هرگز نتوانم.» گفت: «پس جواب ایشان را اکنون آماده کن. ششم آن است که فردای قیامت که فرمان آید که: گناهکاران را به دوزخ برند، تو مرو!» گفت: «امکان باشد که من با فریشتگان برآیم؟» پس گفت:«تمام است این چه گفتی.» و در حال، توبه کرد. و در توبه شش سال بود تا از دنیا رحلت کرد.»