آن مرد گفت : به خدا سوگند، من نزد آن ها نمى روم و فقط صداى آن ها را مى شنوم ؟

حضرت فرمود: خدا تو را خیر دهد، مگر كلام خداوند متعال را نشنیده اى كه مى فرماید:

إ نّ السّمع و البصرء الفؤ اد كلّ أ ولئك كان عنه مسئولاً(39)

یعنى ؛ همانا گوش و چشم و قلب - شما انسان ها - مورد سؤ ال قرار خواهند گرفت .

مرد اظهار داشت : بلى ، سوگند به خدا، این آیه شریفه را از هیچكس ‍ نشنیده ام ؛ و ان شاءاللّه از این به بعد دیگر چنین كار خلافى را مرتكب نمى شوم و تكرار نخواهم كرد، و از خداوند متعال براى كار خلاف خود طلب مغفرت و آمرزش مى نمایم .

امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: تو چه كار زشتى انجام داده اى ؛ و روزگار بدى داشته اى ، و آیا اگر به همین وضع از دنیا مى رفتى چه مى كردى ؟!

و سپس حضرت افزود: باید از گناه خویش جدّا توبه و استغفار نمائى تا خداوند متعال تو را ببخشد و بیامرزد.(40)

روزى عُبّاد بصرى - در حالى كه لباس شهرت بر تن پوشیده بود - به محضر مبارك ابو عبداللّه امام صادق علیه السلام وارد شد.(41)

امام علیه السلام او را مخاطب قرار داد و فرمود: اى عُبّاد! این چه لباسى است ، كه پوشیده اى ؟

عُبّاد در جواب حضرت گفت : آیا این را هم بر من عیب مى گیرى ؟

حضرت فرمود: بلى ، چون رسول اللّه صلى الله علیه و آله فرموده است : كسى كه لباس شهرت بر تن نماید و بپوشد، خداوند روز قیامت بر او لباس ‍ ذلّت و خوارى مى پوشاند.

عُبّاد گفت : چه كسى این حدیث را به شما گفته است ؟!

امام علیه السلام فرمود: آیا مى خواهى مرا متّهم سازى ؟

و آن گاه افزود: این حدیث را پدرانم از رسول خدا صلوات اللّه علیهم برایم بازگو كرده اند.(42)

همچنین آورده اند:

وقتى تاریكى شب همه جا را فرا مى گرفت ، امام جعفر صادق علیه السلام كیسه اى را برمى داشت و در آن نان و گوشت مى ریخت و بر دوش مبارك خود حمل مى نمود؛ و نیز با مقدارى پول بر مى داشت و به سوى محلّ سكونت نیازمندان و بى نوایان اهالى مدینه مى برد؛ و آن ها را در بین آن ها تقسیم مى كرد، بدون آن كه آنان امام علیه السلام را بشناسند.

و هنگامى كه آن حضرت به شهادت رسید و به لقاء اللّه پیوست ، فقراء دیدند آن شخص گمنام دیگر نمى آید، پس از مدّتى فهمیدند كه او امام جعفر صادق علیه السلام بوده است