آنها را می بینی در حالی که در غروب دلگیر صحرای عرفات ندای " ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَک و مَاالّذِی فَقَدَ مَن وَجَدَک " را به اوج افلاک رسانده بودند گویی که تمام ما سوی الله زمزمه کنان شده اند که : آی خدای قلب های ناآرام فریاد های   عشق بازی ما را به گوش عرشیان و فرشیان برسان

آنها آمدند اما خوب که دقت کنی می بینی که در میان خیل سبک بالان دریای عظیم و موج خروشان مردم که فوج فوج به طرف صحرای عرفات در حرکتند گویی عده اصلا میل به حرکت ندارند و دوست دارند که وقوفشان در این صحرا را ادامه دهند ... گویی گمشده ای را می جویند که سالها ناله ی فراقش را ندبه کرده اند

عده ای را می بینی که بسان فرزندان مادر مرده در گوشه ای ناله سر می دهند وقتی به نجوایشان گوش میکنی می بینی از کسی می خوانند که نامش محبوب دلهای نا آرام است و بردن اسم زیبایش دلها به اوج تلاطم می رسد و گویی درونشان را زلزله ای چند ریشتری لرزانده است که این چنین قرار از کف ربوده اند ... آری آنها زمزمه دستگیر بی دست کربلا عباس را سر داده اند که شنیده اند راه رسیدن و درک حضور امام عاشقان همو که ساله از غم هجرانش ناله سر داده اند در این صحرا رمزی است چون حیدر کربلا عباس ...

این قصه سر دراز دارد ...

بگذریم امروز جمعه است و دلم به اندازه ی تمام ثانیه های انتظار و دقایق فراق و ساعت های هجران و روز های بی کسی مان گرفته است سالها ندبه فراق را سر دادیم و نجویمان شده بود : "أین استَقَرَّت بِک النَّوَی" ، که آی امام خوبی ها کجایی ، "بل أیُّ أرضٍ تقلُّک أو ثری أبرضوی أو غیرها أم ذی طوی..." امروز فرق می کند چون میدانیم محل استقرارشان در میان صفوف حجاج است میدانیم که در کجا بیتوته کرده اند اما ناله ی مان این است که :"عزیزٌ علیّ أن أری الخلقَ و لا تُری" ، آقای ما ای عزیز جانهای ما تو ما را شاهد و ناظری ولی چشم های ما را پرده ی عصیان  بسته است ...؛

مولای من ! "إلی متی أحارُ فیک" ، تا کی در انتظارتان حیران و سر گردان بمانیم ، "و إلی متی و أیَّ خطابٍ أصِفُ فیکَ و أیَّ نجوی" ، تا به کی و با چه کلمات و الفاظی خطابت کنم که شایسته توصیف تان باشد و چگونه راز دلم را برایتان زمزمه کنم ای ملای بی همتایم؟

"هل إلیک یا ابن أحمدَ سبیلٌ فتُلقَی !" ای فرزند رسول خاتم آیا راهی هست که به دیدارتان نایل شویم و جمال دل آرایتان را ببینیم، "هل یتَّصِلُ یومُنا مِنک بعِدَةٍ فنَحظَی،" عزیز دلهای منتظران! آیا انتظار امروزمان در فراقتان به فردایی می رسد که چهره ی منورتان را به نظاره بنشینیم؟

مولای ما! کی شود روزی که به جویبار های رحمت تو درآییم  و سیراب از حضورتان شویم ؟ کی شود که از چشمه ی فیاض حضورتان جرعه ای آب حیات به ما تشنگان انتظار بدهند ، آقای ما ! ما بی کسیم ، "فقَد طالَ الصَّـــدَی" ، عطش ما را کشت و دوریتان بسیار طولانی گشت ؛" متی نُغادیک و نُراوحُک فنُقِرُّ عیناً،" ای غایب از نظر ای حجت ثانی عشر ! کی می شود که با شما و در حضور شما صبح و شام کنیم و چشم ما به جمالتان روشن شود؟؟؟

امروز ناله های ندبه خوانان و ضجه زنانی که سلاحی غیر از اشک و بکاء ندارند آسمانی تر از همیشه شده ...

امروز غصه هایمان بیش از تمام داغ هاست که باید صبحش را ناله هجران یوسف فاطمه را سر دهیم و غروبش باید نجوای عرفانی حسین علیه السلام در صحرای عرفات را زمزمه کنیم و وای بر ما اگر این غروب را سیاهی شب فرا بگیرد و باز هم ندای " ألا یا أهل العالم أنا المهدی " را نشنویم و دوباره به انتظار عید قربان و شش ماهه قربانی حسین در کربلا شویم

ناز غزل

کدام گوشه ی دنیا نهفته روی چو ماهت 

اله من ز که پرسم نشان یوسف چاهت 

چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید 

تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت 

به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم 

یواشکی من و این چشم های مانده به راهت

هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم 

صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت 

چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت

نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت

چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت 

چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت 

چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت

به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت

شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی

خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت 

تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند

به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت 

دعاترین دعاها همین دعای نگار است

امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت