مهدیا کی شب هجر تو سحر خواهد شد** کی مصون از همه آفات، بشر خواهد شد// گل روی تو کِی از پرده به در خواهد شد** محو در نور تو کِی شمس و قمر خواهد شد// عالم کون و مکان منتظر مقدم توست ** التیام دل ما در گرو مرهم توست // منظر مردمکِ دیدۀ جانی مولا** به تن خستۀ ما تاب و توانی مولا// مونس جان و دل و روح و روانی مولا** چه سبب گشته که از دیده نهانی مولا// دائم از فرط گنه قابل دیدار نِیَم ** قابل دیدن رخسار تو ای یار نِیَم // چه کنم؟ خسته دلم، غم زده ای دلخونم ** روی تابنده تر از ماه تو را مفتونم // گرچه از چَرگۀ خاصان دَرَت بیرونم ** لیکن از هجر تو ای مونس جان محزونم // تو چه کردی که در اعماق دلم جا کردی؟** تو به یک جلوه مرا واله و شیدا کردی // من که از جام هوس سرخوش و مستم مولا** کِی دگر لایق دیدار تو هستم مولا // مانده از راهم و برگیر تو دستم مولا ** چون گدایان سر راه تو نشستم مولا //