دعا هم آغوش پرمهر و همان آستانه رحمت است که به روی ما باز است.همین که خداوند اذن و اجازه داده که با او صحبت کنیم و به نجوا و نیایش بایستیم و او حرفهای ما را گوش بدهد و دعای مارا اجابت کند، نهایت لطف او درباره ماست. این فرصت را باید مغتنم شمرد و تا دریچه دعا به رویمان باز است، با خالق و معبود نیایش و نجوا کرد.

باید دانست که همیشه فرصت عمل و توبه نیست، همیشه هم دعا مقبول درگاه خدا قرار نمی گیرد و بعد از مرگ، نه مجالی برای عمل و دعاست و نه خواسته ای مورد توجه قرار می گیرد.

امام علی(ع):خداوند، کلید گنجینه ها (ی رحمتش) را در دستان تو قرار داده است که به تو اجازه داده از او درخواست کنی، تاهرگاه بخواهی درهای نعمتش را با دعا بگشایی و باران رحمتش را طلب نمایی. پس اگر اجابت دعایت به تأخیر افتاد، این تأخیر تو را نا امید نسازد.

بر داشته ام دو دست از بهر دعا    ای شاه دو عالم بنگر سوی گدا

دادی به من اذن ذکر نامت از لطف          ورنه تو کجا و من بی رتبه کجا؟اگر رحمت و مغفرت و رزق الهی شامل بندگان می شود، در سایه دعا و نیایش و درخواست از آستان اوست. اقتضای بندگی ما تضرّع و ناله و درخواست و اظهار نیاز است و مقتضای پروردگاری او کرم و رحمت و بزرگواری. دعا هم در این میان نقش واسطه وکلید را ایفا می کند، تا بنده نیازمند را به دریای سخا و عطای الهی متّصل سازد.

یک ذرّه ز فقر خویش اظهار کنیم       چندان که خدا غنی و ما محتاجیم