ستارگانی كه سنگینی آنها بیش‌از 1.5 برابر خورشید باشد، معمولا در پایان عمر خود منفجر می‌شوند و مانند ستاره‌ای نوظهور در كهكشان می‌درخشند. در این انفجار كه انفجار ابرنواختری نام دارد، هسته ستاره به شدت فشرده می‌شود و اتم‌ها در هم شكسته می‌شوند. اگر ستاره كمتر از 3 برابر خورشید سنگینی داشته باشد، الكترون‌ها درون هسته جمه می‌شوند و ستاره‌ای به قطر 30 كیلومتر تشكیل می‌شود كه تقریبا فقط از نوترون تشكیل شده است.


این موجود عجیب و غریب كه ستاره نوترونی نامیده می‌شود، بسیار چگال است و در هر ثانیه چند ده بار به دور خود می‌گردد. میدان مغناطیسی ستارگان نوترونی بسیار بسیار قوی است و اگر برحسب اتفاق، اطراف آنها ابری از مواد میان ستاره‌ای وجود داشته باشد، ذرات باردار در اطراف ستاره نوترونی شروع به گردش می‌كنند و با شتاب‌گرفتن در راستای خطوط میدان مغناطیسی، پرتوهای الكترومغناطیس منتشر می‌كنند. این چنین است كه ناظر احساس می‌كند ستاره نوترونی همانند فانوس دریایی، امواج الكترومغناطیسی را به‌شكلی منظم منتشر می‌كند.

اطلاعات بسیار اندكی درمورد این نوع بقایای مرگ ستارگان و منشا آنها در دست است. اما نینا تتزلاف از دانشگاه ژنا در آلمان و همكارانش حدس می‌زنند كه توانسته‌اند محل تولد این تپ‌اختر را پیدا كنند. آنها برای یافتن منشا این تپ‌اختر، مسیر حركت 140 گروه ستاره‌ای زمینه تصویر را كه طی پنج میلیون سال گذشته در فاصله نسبتا نزدیكی از این تپ‌اختر قرار داشتند، بررسی كردند.


مطالعات پیشین مشخص كرده بود كه این تپ‌اختر با سرعتی بیش‌از 1500 كیلومتر بر ثانیه شلیك شده بود. تتزلاف و همكارانش نیز با بررسی مسیر حركت این تپ‌اختر، نشان داده‌اند كه این ستاره هشت‌صدهزار سال پیش از خوشه ای از ستارگان سنگین كه امروز در فاصله 6500 سال‌نوری از آن واقع شده، پرتاب شده است.


هنوز مشخص نیست كه این تپ‌اخترها چگونه به این سرعت های بسیار بالا دست پیدا می‌كنند؟