وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی صَدَقَنا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا الْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَیْثُ نَشاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعامِلینَ .[1] (الكافی، ج1، ص 468)

آن حضرت در وقت وفات حضرت باقر(ع) را به سینه چسبانید و این وصیت را كه پدر در وقت شهادت به او كرده بود به پسر كرد كه زنهار، ستم مكنید بر كسى كه یاورى بر تو به غیر از خدا نداشته باشد.

پس به روایت راوندى این كلمات را تا به شهادت، مكرر فرمود:

اللهم ارحمنى فانك كریم اللهم ارحمنى فانك رحیم

بعد از شهادت تمامى مردم به جز سعید بن المسیب [2] بر جنازه آن جناب حاضر شدند و آن حضرت را به بقیع بردند و نزد عمویش حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام دفن نمودند.

روایت شده كه چون جسد مباركش را از براى غسل برهنه كردند و بر مغسل نهادند بر پشت مباركش از آن انبان هاى طعام و سایر چیزها كه بر دوش كشیده بود براى فقراء و ارامل (بیوه زنان) و ایتام، اثرها دیدند كه مانند زانوى شتر پینه بسته بود.

و آن جناب را ناقه اى بود كه بیست و دو حج با آن گذارده بود و یك تازیانه بر او نزده بود؛ بعد از دفن آن حضرت، آن ناقه از جای خود بیرون آمد و به نزدیك قبر آن جناب رفت بى آنكه آن قبر را دیده باشد و سینه خود را بر آن قبر گذاشت و فریاد و ناله كرد و آب از دیدگان خود ریخت. خبر به حضرت باقر علیه السلام دادند. تشریف آورد و ناقه را ساکت فرمود و به جایش برگرداند. ناقه به جاى خود برگشت و بعد از اندك زمانى نزد قبر آمد و باز شروع به ناله و اضطراب كرد و تا سه روز، چنین بود تا هلاك شد.
 حضرت امام سجاد(ع) به سن پنجاه و هفت سالگی بود كه به شهادت رسید و بعد از واقعه كربلا قریب سى و پنج سال زندگى كرد و این قطعه از زمان، شدت استیلاء بنى امیه بود كه اهل بیت نبوت را تمكن ارشاد و دعوت و هدایت بندگان نبود.

 با این ملاحظه، از معاشرت مردم، به زهد و عبادت پرداخته و عبادات شاقه براى خود مقرر فرموده بود.

بعد از شهادت پدر، چند سالى در بادیه اقامت كرد و خانه اى از موى كه سیاه چادر باشد از براى خود گرفت و در آن اوقات گاه گاهى به زیارت جد و پدرش به جانب عراق می رفت و از صدمات و مشقت هاى سفر كربلا، خیلى ضعیف و ناتوان شده بود به گونه ای كه به اندك سردى هوا متأثر می شد و باید پوستین و لباس هاى پشمینه می پوشید و با این ضعف بدن در شبانه روز هزار ركعت نماز می گذاشت و كفالت می نمود اهل بیت صد خانه از فقراى مدینه را و یكى از عبادات موظفه آن مظلوم، گریستن بر پدر بزرگوارش بود.

 كثرت گریستن آن حضرت بر پدر، خصوصا در وقت دیدن طعام، آب و كلمات غلام آن جناب با وى و بیان حال یعقوب علیه السلام را در فراق یوسف علیه السلام و بیان حال خود، معروف است.

منبع اصلی:

فیض العلام فى عمل الشهور و وقایع الایام. مولف: حاج شیخ عباس قمى

منبع فرعی:

پایگاه اطلاع رسانی عقاید شیعی

منبع:

--------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت:

[1] این سخن حضرت مأخوذ از این آیه مباركه (سوره زمر، آیه 74) است كه: و گفتند حمد خدا را كه به وعده خود وفا كرد و زمین را به ارث در اختیار ما قرار داد تا در هر جاى بهشت كه بخواهیم منزل كنیم و چه خوب است اجر اهل عمل.

آیه پیشین آن، به این گونه است (آیه 73): و كسانى كه از پروردگارشان مى‏ترسند دسته دسته به سوى بهشت رانده مى‏شوند تا وقتى كه نزدیك آن شوند درهایش گشوده مى‏شود و خازنانش به ایشان گویند سلام بر شما كه پاك بودید پس براى همیشه داخل بهشت شوید.

[2] از شاگردان حقیقی اهل بیت، مخصوصا حضرت سجاد علیهم السلام می باشد. (رجال‏الكشی: ص 116)