یاابا صالح المهدی " عج " ادرکنی

جمعه و روزه و افطار دلم می سوز د

آه از دوری دلدار دلم می سوزد

رمضان است و سر خوان خدا یار کجاست؟

آه از این درد دل آزار دلم می سوزد

شکوه از تشنگی ام نیست که از هرم فراق

جای لبهای عطش بار دلم می سوزد

آب می نوشم و در حسرت این الطالب

به سر سفره ی افطار دلم می سوزد

ای زمان جمعه ی صبح فرج یار نشد

نرسد لحظه ی دیدار دلم می سوزد

باز هم صحبت آب و عطش و سوختن است

روضه ی داغ علمدار دلم می سوزد

                                                              " ؟ "