ای یاور اهل ایمان و ای منتهای ارزوهای عارفان وای فریادرس فریادخواهان و ای دوست دلهای راستگویان وای یکتا خدای عالمیان ،آیا در باره تو ای خدای پاک و منزه و ستوده صفات!گمان می توان کرد که بشنوی در آتش فریاد بنده مسلمانی را که به نا فرمانی در دوزخ زندانی شده و سختی عذابت را به کیفر گناه می کشد و میان طبقات جهنم به جرم و عصیان محبوس گردیده و ضجه و ناله اش با چشم انتظاری و امیدواری به رحمت بی منتهایت به سوی تو بلند است و به زبان اهل توحید تو را می خواند و به ربوبیتتت متوسل می شود باز چگونه در آتش عذاب خواهد ماند ؟در صورتی که به سابقه حلم نامنتهایت چشم دارد؟ یا چگونه آتش به او ناراحتی رساند و حال آنکه به فضل و کرمت امیدوار است ؟یا چگونه شراره های آتش او را بسوزان با آنکه تو خدای کریم ناله اش را می شنوی و مکانش را در جهنم می بینی؟یا چگونه شعله دوزخ بر او احاطه کند با آنکه ضعف و بی طاقتی اش را میدانی؟یا چگونه در طبقات آتش به خود بپیچد و مضطرب بماند با آنکه تو به صاقت او آگاهی؟یا چگونه ماموران وزخ او را زجر و ازار دهند با آ که به صدای یارب!یا ب! تورا می خواند؟یا چگونه به فضل تو امید آزادی از آتش دوزخ داشته باشد و تو او را به دوزخ واگذاری؟ هیهات که هرگز چنین معروف نباشد و این گمان نرود و به رفتار با بندگان موحدت که همه احسان و عطا بوده این معامله شباهت ندارد. پس من به یقین قاطع میدانم که اگر تو بر منکران خدائیت حکم به آتش قهر خود نکرده و فرمان همیشگی عذاب دوزخ را بر معاندان نداده بودی محققا تمام آتش دوزخ را سرد و سالم می کردی و هیچ کس را در آتش جای و منزل نمیادی. و لیکن ای خدا، نام های مقدست مبارک است و قسم یاد کرده ای که تمام دوزخ را از جمیع کافران جن و انس پر گردانی و معاندان را ر آن عذاب مخلد سازی و تورا ستایش بی حد و عظیم سزاست که اوجود آ نکه ابتدا خویش را ثنا گفتی و به همه خلق از بزرگواری و صرف لطف و کرم انعام نمودی باز در کتاب خود فرمودی آیا انکه مومن است با آنکه فاسق است یکسانند ؟ هرگز یکسان نیستند.ای خدای من وسید من از تو درخواست می کنم به ان قدرتی که عالم را بدان مقدر کردی و به مقام قضای مبرم که بر هر که فرستادی غالب و قاهر شدی که مرا در همین شب و همین ساعت ببخشی و از من درگذری به خاطر هر جرم وگناهی که کرده م و هر کار زشت که پنهان داشته ام..

........الهی امین

گاه اگر دست به دعا برمی داری ، قلب خویش را پیوند می زنی با معبود و با سر انگشتان امید ،دخیل می بندی به ضریح اجابت . دل اگر صیقلی باشد ، حقیقت نور در آن انعکاس می یابد و اگر زنگار بر آیینه بنشیند ... امان از غفلت آنگاه که آدمی را گرم دنیا بخواهد ؛ اه از بی خبری ... اه

چشمان امید و دستهای دعا و دل سر گشته و روح جستجوگر ، همه به دنبال اویند ؛آنکه عالمیان را شیدای خویش خواسته است واله و سرگردان ... و هم از اینروست که پروردگار الله نام می گیرد و هم از اینروست که آدمی تمامیت عمر در جذبه عشق قرار دارد و در میدان دعا در تکاپوست ... و مگر نه آنکه خداوند آدمی را بر قنداقه عبادت خویش آفریده است و مگر نه آنکه ریسمانهای متین از آسمان آویخته است تا جن و انس بر آن بیاورند ؛ و مگر نه آنکه تو را سبب متصل ارض و سما خوانده اند ؟ پس چه باک اگر زندگی تنها با تو معنی شود و عالم با یاد تو بر مدار خویش استوار ماند ! ...

سلام بر تو که داعی الی الله و داعی من الله ... در پیشگاه پروردگار آنگاه که قلم ، آنچه مقدر اولین و آخرین بود ، بر لوح تقدیر نگاشت و در فراسوی اعصار ، اهل حق را اسیر چنگال شب پرستان ساخت وآنگاه که قضای حکیم همه اولیایش را در بند اباطیل خواست ، آنگاه که انبیا و اوصیایشان را مقتول و مسلوب پسندید ، آنگاه ... نور تورا از شجره طیبه ای که نور می پراکند، برآورد و تو را سر به ودیعت نهاده شده قرار داد در عظمت دل دریایی مادرت ! آنگاه تو را ایستاده خواست تا برخیزی ؛ بیایی و خفتگان را بیدار کنی ! مردگان را برانگیزی؛ بعثثی دوباره بر آری ؛ زیستی نو بسازی و دست گیری و توان بخشی ... حکایت تو و ما حکایت بعثث دیگر باره انسان است در دیجور جاهلیت نفس و بر فراز حرا روح ...

این چنین تو داعی الی الله ای که مبعوث شده ای به دعوت از پیشگاه او و بیهوده نیست اگر فرموده است فانی قریب . این قرب میان ما و او در نزدیکی ما و تو تعریف می شود او قریب است و تو قربی و اگر برهوت بی تو بودن طی شود دیگر آیا فاصله ای میان عارف و معشوق ،میان سالک و مقصود می ماند !؟....

بیا و سر این اتصال را از علی بن مهریار بپرس که بیست بهار برای رسیدن به او گرداگرد بیت الله طواف می کند و عاقبت می یابدش و می شناسدش . اگر آدم (ع) پس از سالها دوری از حرا و پس از گریستن ها و سوختن ها ، او را در عرفات می یابد و عرفات از اینروست که دیار آشنایی نام می گیرد ، پس شاید این رسم خلقت است که آدمی ، مطلوب خویش را در وادی تعریف پیدا کند ؛ و مگر نشنیده ای که امام تو هر سال ، غروب نهم ذیحجه را در عرفات است و بر زبان ذکر عمیت عین لا تراک می راند ؟! 

خوشا یادهایی که تو را یادآور شوند ! خوشا دستهایی که سوی تو اشارت کنند ! خوشا راهی که به کوی تو دلالت کند ! ... خواستم بگویم راهها اما یادآورم که راه تو تنها از آن گذرگاه می گذرد که به نازکی موی و به تیزی شمشیر است ؛ وادی ورع . و نام این راه را هر روز می برم آنگاه که راز به نماز می گشایم اهدنا الصراط المستقیم ... پایان این راه به خیمه تو می رسد ؛ خیمه ای که در سراسز عالم گسترده است و هستی را در احاطه دارد ؛ جایگاهی که نشان است و نشانه است و خانه ای که صاحب خانه اش سینه ای به فراخی تاریخ دارد و علی به عمق اقیانوسها ؛ میزبانی که جانش ممزوج نور منیر است و از همان ابتدا نام او بر لوح خاطر خویش حک نموده ...

اگر برابرت سر به خاک ادب ساییدیم ، خرده مگیر ! اگر لحظات را به یاد تو به دست زمان سپردیم ، ملامتمان مکن ! ما اگر هنر کنیم ، به ذلت خویش مقابل تو پی می بریم . تو آنکسی که خدایت محل نزول علم خواسته است ؛و تو آن آیتی که سترگ تر از تو تصور نمی توان برد ؛ مور کجا عظمت سلیمان می تواند دریافت ؟! ذلیل کجا عزت عزیز را در پیمانه تنگ تجسم ، یارای تصویر دارد ؟ بهتر آنکه وصف تو را از تو بخواهم ، آنگاه که با بندبندم پیام درود به دست صبا می سپارم .

... السلام علیک یا داعی الله و ربانی آیاته ...