- جنجال به پا كنید. شخصیت های جنجالی را به برنامه خود دعوت كنید و بلایی به سرشان بیاورید كه عصبانی شوند و تمام اسرار حرفه ای خود را لو بدهند؛ بعد سریعاً با افرادی كه در برنامه اسمی از آن ها برده شده تماس بگیرید و یا در صورت امكان سریعاً آن افراد را به استودیو برنامه بیاورید و بعد فقط بنشینید و یك برنامه داغ آموزنده و پر از نكات نغز ادبیات شفاهی و كتبی تماشا كنید. در پایان برنامه دو حالت وجود دارد: یا برنامه شما پر مخاطب می شود و بسیاری از ركورد های تلویزیون را می شكنید یا برنامه تان تعطیل می شود كه در هر دو صورت شهرت در انتظار شماست.

- در صدر اخبار باشید. هر ماه همسرتان را طلاق دهید یا ماشینتان را عوض كنید یا توسط آدم رباها دزدیده شوید و مورد آزار و اذیت قرار گیرید یا... خلاصه هیچگاه از حاشیه دور نمانید. همیشه این حاشیه است كه متن را می سازد.

- حتماً در یك فیلم سینمایی یا تلویزیونی حاضر شوید و یك نقش فرعی را بازی كنید. این كار به شهرت شما می افزاید. فقط مواظب باشید در انتخاب نقش دقت كنید. اگر نقش نوكر پسرخاله نقش اول را بازی كنید كه با پاهای لخت همواره به دنبال خبرچینی است، دیگر كسی به شما اهمیتی نخواهد داد.

-از كلمات قلمه و سلمبه كه هیچكس معنای آن را نمی داند استفاده كنید. برای این كار متون تاریخ طبری و تاریخ بیهقی توصیه می شود. می توانید به زبان میخی یا پهلوی هم صحبت كنید تا فقط یك عده میخ و یك عده سكه باستانی حرف های شما را متوجه شوند، با این كار هم خودتان را با سواد و هم مخاطبان را یك عده هویج با ضریب هوشی جلبك نشان می دهید.

- در برنامه های ادبی از دوستان خود دعوت كنید و از آن ها بخواهید شعر های حافظ و سعدی و مولانا و خیام را به اسم خودشان بخوانند و شما به به و چه چه كنید. چون این شاعران مرحوم شده اند و نمی توانند شكایت كنند و ضریب هوشی مخاطبان هم در حد مقواست و متوجه نمی شوند، خیالتان راحت باشد. اگر كسی اعتراض كرد او را به غرض ورزی و توهین به ارزش های ادبی متهم كنید. البته حواستان باشد شعرهای خیلی تابلو مثل «مژده ای دل كه مسیحا نفسی می آید» را نخوانید چون هر مغز معیوب و عقب مانده ای متوجه تقلب شما خواهد شد. دور شاعران بزرگ معاصر كه در قید حیات هستند را هم خط بكشید. استفاده از شعر شاعران جوان بلا مانع است. در حین ضبط برنامه گوشی تلفن همراه خود را بیرون بیاورید و با شوق و ذوق یك پیامك بخوانید و با ذوق زدگی از دوستتان بپرسید چه حسی دارد كه شعرش اینقدر معروف شده و به شكل پیامك دست به دست می گردد و دوستتان با فروتنی بگوید تنها لطف خدا بوده است.

- متفاوت باشید. هر چند كه در برنامه های اولتان با سر و شكلی ظاهر شده اید كه همه فكر كرده اند شما تازه از روستا آمده اید یا تازه وارد تلویزیون شده اید ولی از این به بعد جوری ظاهر شوید كه همه اذعان كنند تازه از اروپا برگشته اید. یا لباس ها و مدل موهای كاملاً مد روز را از روی ماهواره تقلید كنید ،یا از سر و وضع سنتی با موها و ریش های انبوه و لباس های سنتی استفاده كنید.

- برای مخاطب خود هیچ ارزشی قایل نشوید. فكر كنید برای مخاطبانی در حد معلول ذهنی و كم هوش یا عقب مانده جسمی و حركتی و بی هوش برنامه اجرا می كنید. هر چه از دهانتان می آید بگویید. برای اجرای برنامه هیچ نیازی به سواد و مطالعه نیست فقط داشتن كمی رو كافی است.

علیرضا لبش