ولیمه !

ای خوشا امشب که با دوستان خویش
می کِشیم مرغ و کباب را هم به نیش

پارچ دوغ و سبزی و ماست و کره
کاشکی گوشت بره باشه یا که میش

می کشم من سفره را با پا به پیش
با تفکر می کشم دستی به ریش

ای که کفگیر به دستی و برنج را می کشی
ما مریض داریم بکش یک ظرفِ بیش

چون رسیدم من بدان ته لقمه های آخریش
ناگهان دل دردی آمد سوی من از پس و پیش

ای که ماشینت پراید است و شتابان می رود
این اسیرِ بندِ خوردن را ، به دکتر می بریش ؟

علیرضا قاسمی « آ.شیخ »