«عثمان بن سعيد» پس از سالها خدمت خالصانه و صادقانه بنابر مشهور در سال 267 هـ. ق. درگذشت. و شيعيان در غم و اندوه فراوانى فرو رفتند و با قلبى اندوهگين پيكر او را به خاك سپردند.
�مراسم غسل و كفن و نماز او را فرزند برومندش «محمد بن عثمان» عهده دار بود. در غم چنين انسان متّقى و پارسا، امام زمان عليه السلام هم عزا دار شد و از ناحيه مقدسه در اين مورد توقيعى به اين مضمون صادر شد:
«... اِنّا لِله وَ اِنّا أليه راجِعوَنَ، تسليماً لِأمرِهِ و رضاءً بقََضائِهِ، عاشَ أبوكَ سَعيداً وَماتَ حميداً فَرحِمَهُ اللهُ وَ الْحَقَهُ بأوليائِهِ وَ مَواليه عليهم السلام.
فََلَم يَزلْ مُجتهِداً فى أمرِهِم، ساعياً فيما يُقَرِّبُهُ اِلى اللهِ عزَّوجلّ و اِليهم- نَضّر اللهُ وجهَهُ وَ أقالَهُ عَثرتَهُ.» همه ما از خدائيم و بسوى او بر مى گرديم تسليم فرمان خدائيم و راضى به قضاء او.
�پدرت سعادتمندانه زندگى كرد و به نيكى از دنيا رفت. خداى رحمتش كند و به أولياء و دوستدارانش ملحق نمايد، كه او همواره در راه آنها در تلاش بود و در به دست آوردن چيزى كه به خداى متعال نزديكش مى كرد كوشا بود خداوند روى او را درخشنده و از لغزايش درگذرد.
در قسمت ديگرى از همين توقيع چنين آمده: « أجْزَلَ اللهُ لكَ الثَّوابَ وأحْسَنَ لك الغَراءَ رُزِئتَ و رُزِئنا و أوْ حَشَكَ فِراقُهُ و أوحَشَنا فَسَرَّهُ فى مُنقَلَبِهِ كانَ مِن كمالِ سَعادتِهِ أَنْ رَزَقَهُ اللهُ عزَّوجلَّ وَلداً مِثلُك يَخلِفهُ مِنْ بَعْدِهِ و يَقوم مَقامَه بأمرِهِ و يَتَرحَّمُ عليه:
( خطاب به فرزند او و محمد بن عثمان) خداوند به تو أجر فراوان و صبر نيكو عنايت كند تو در غم از دست دادن پدرت عزا دارى ما نيز چون تو عزا داريم، فراق و جدايى او تو را مضطرب و نگران كرده ما هم در غم او نگران ايم.
�از كمال سعادت او اين بود كه خداوند فرزندى چون تو به او عنايت فرمود كه در جايش نشينى و منصب او را به عهده گيرى.
