بناست باغ جهان را گلی بیاراید...

تقدیمی به سرور و مولایم به امید گوشه چشمی...

            بناست باغ جهان را گلی بیاراید       شب سیاه دلم را سپیده ای اید

           گرفته سر به سمائش به انتظارم تا       ز روی خویش افتاب پرده بگشاید

           شنیده ام که خجل می شود قمر روزی      که ماه من ز پس ابر چهره بنماید

گرفته مرغ دلم پر سوی گل نرگس        بخست پر چو نداند کجا رود باید؟

به جز به خاک رهش او کجا مقیم شود       کجاست گوشه امنی دمی بیاساید

          بگفته اند می آید اگر کنم دل صاف     بگو که چند جدایی دلم به غم ساید

          به روی ظلمت گردون ببسته ام دیده      مگر که گوشه چشمی، خداکند ،شاید...





[ پنج شنبه 12 اردیبهشت 1392  ] [ 9:19 PM ] [ محمد معزی زاده ]
[ نظرات (1) ]