لحظه ای درنگ!!!
این روزها همه مشغول اند وساکت،کسی به آسمان نظرنمی کند همه سرافکنده اندو خاموش.
گاهی باخودخلوت می کنم وازآسمان دلجویی وگاهی دورترازهمیشه ازخودمی نشینم وبه اعمالم نظری می کنم،به دنبال دست اندازی در زندگی می گردم!کجای راه را اشتباه پیچیده ام که به هرسوی می نگرم خودرانمی یابم؟
زیرسقف این فکرها نم نم باران سرازیرمی شودازچشمهایی که آبی آسمان راکمتردیده وباخاکستر خیابان هاخوگرفته...ناخوداگاه چیزی دست هایم رابالا می بردودرگوشم فرج رازمزمه می کند.
خدای من ماچه چیزرافراموش کرده ایم ولابه لای خاطراتمان،لابه لای همان روز هایی که به حرمت عشق چادرکودکی رامحکم گرفته بودیم وشب های جمعه باقدیمی ترها گریه می کردیم جاگذاشته ایم؟؟؟آن روزهانرگس زیباترین گل زندگیمان بودوعطرش ماهی های حوض راکه سال هابوددرپی کسی بودند که همت کندوبگوید آی مردم ماهی هاحوضشان بی آب است به وجدمی آورد اما امروز برای فراراز همه زیبایی هایی که قادر به تکرارش نیستیم حتی ماهی هارانیز ازخانه هایمان بیرون کرده ایم وسال هاست وهفته هاست که به جای عطرنرگس باسرب ودودخوکرده ایم وآرامش رابه جای اینکه درزندگی بیابیم درمرگ می بینیم.چه بندی اززندگیمان رابه اشتباه وباپاکن زشتی هاپاک کرده ایم که متن زندگیمان قافیه هایش راگم کرده ودیگرهیچ تبسمی برلبها نمی کارد؟ماتاریخ کدام آزمون رافراموش کرده ایم؟؟؟؟؟؟؟
بابت تمام این حرف ها وگله هابدجوری درخودفرورفته بودم که بازهم چیزی مرابیدارکرد ودرگوشم خواند:
اللهم عجل الولیک الفرج...
بیاییدهمه به دنبال عشق جاده های احساس
راطی کنیم وپیچک های نیازرا به پله های آسمان بیاویزیم...
